..Προσμένοντάς Σε
επιμηκύνομαι.. αντιστέκομαι στα
αιμορραγούντα πρωινά Προσμένοντάς
Σε επεκτείνομαι στην αναμονή - έξω
απ' την αίθουσα τοκετών διεγείρομαι
και ξυπνώ βροχή Βροχή να σβήσω τα ίχνη
που μας κούρσεψαν - κάπου βαθιά στο
πριν που λήστεψαν ένα γέλιο, ένα παιδί,
ένα χλιμίντρισμα. Προσμένοντάς Σε, να
σου πω.. "αγαπώ το φεγγάρι..κι ας μ’
άφησε μόνο.." ..Δ ι α ν ύ ο μ α ι
-!-...ακούς το διάνυσμα που τρέχει
άλογο-;- Στη μαύρη πλευρά της σελήνης
αλητεύω στο χάος Πόσα φιλιά να σου
ζητήσω -;- Να ζητήσω, ή να πάρω -;- Ακουμπώ
την καρδιά μου - δόρυ υποταγμένο στην
ανυποταξία των καιρών Σου. Έχουν οι
καιροί Σου το χρόνο, τις λεπτομέρειες
να μου δωρίσουν-;- Δεν απορώ. Εκστασιάζομαι
με θέλω. Αυτό κι αυτό κι αυτό...κι
Αυτά...Στερεότυπα που δυσανασχετούν τις
ασυνήθεις συνήθειές μου.. Ένα λοιπόν
το διάνυσμα – παρεμβολή στους υποταγμένους
θαμώνες αειθαλών σινεμά.. Κι ο ένας,
που δεν ξεχνά..να διανύεται..
