Χώρεσα όλους τους νεκρούς
σ' ένα μπουκάλι -
θύμηση
από χρόνους ακριβούς
διαπαιδαγώγησης στρεβλής
ως για τα δειλινά
που τα ΄βλεπα ζωή μου
και τα ΄δειχναν ξένα μου
Έξω από προσκλητήρια -
φοβήθηκα τις παρουσίες -
στο παρόν πάντα
ανατριχιάζει η καρδιά
κι αυτός ο νους -
ο νοήμων φευγάτος μου -
είπα απών-!-
Να
μην εισχωρήσει στο γέρμα μου
και λησμονήσω να σκίσω
εμένα
κι αφήσω μισοπλήρη
τη γυάλινη συσκευασία
κι αρχίσω τους χορούς
Μου χώρεσα -!-..
Χώρεσα κι εγώ-!-
Τελευταία μου
ηρωική πράξη
όπως τα είχα μάθει
απ' τον καιρό της
επιστράτευσης
των ελπίδων μου -
τότε που
με στρατιωτικούς
χαιρετισμούς
μου ξερίζωναν το
χαμόγελο
πίνοντας ένα ποτήρι
γάλα ζεστό
κι έλεγαν μεγαλώνω..
Κι ενώ
η αριθμητική μου
άπταιστη κυλούσε
στα εγκεφαλικά μου
τα επίπεδα
κι η γλώσσα έρεε
στου αρμαγεδώνα
την αποκάλυψη
έπινα το
χαμό των δειλινών
θηλάζοντας
τη γέννησή μου..
Όλους τους χώρεσα
στο κλεμμένο μπουκάλι
απ' της ελεύθερης αγοράς
το ξεπούλημα
Κι αν έμεινε
κάτι στο δρόμο μου
είναι ένα μαχαίρι
για το τέλος μου
π' αγέραστο
θα χαράξει την
καρδιά μου
για να αρχίσω
μ' έναν ακόμη έρωτα
την πορεία την
ατελεύτητη -
αρχή των αιώνιων δειλινών -
στον κόσμο της
μνήμης
που αιώνια φλερτάρει
με την ποίηση
των ρυθμών μου..
Και θα το πιώ
και θα πω κι ένα τραγούδι
για ν' αφήσω την αύρα
καρφί
πάνω απ' τη θάλασσα
που πέλαγο Κρητών
οι Κριτές μου
ονομάτισαν..
συνοδεύει η Ελευθερία Αρβανιτάκη με :
το "παράπονο"
