Σήμερα...τίποτα
Το αλλού
που κυματίζει
μεσίστια
κι ένας χαιρετισμός
βουβός
προσωπικός
κι ίσως
παρερμηνευμένος
απ' την ιαχή
την πολέμια..
Κρεμασμένοι τοίχοι
στην υπόφυση
του εγκεφάλου
στάζουν υγρασία
από εκτόξευση ορμονών
με διέξοδο
την πληγή
από τη σφαίρα
πρόστυχων μηνυμάτων
στις ριψοκίνδυνες ορμές
του αιώνιου έφηβου
Δε μιλούσα
ζητούσα κλίνη
να ξεκουράζω
τη φαντασία μου
και να εξοστρακίζω
την αβεβαιότητα
Να αποδιώξω
την επιβαλόμενη επισφάλεια
από τις πρώτες ημέρες
που φώλιασαν στην καρδιά μου
Κι ίσως
το άλαλό μου εγώ
που πάντα κρατά
το εισιτήριο επιστροφής
ακατανόητης πορείας
μέσα στον
ακατανόητο καιρό
να είναι πάντα
ένα φαινόμενο αινιγματικό..
Να έχω πάντα
το βιολί μου
καρφίτσα στο στήθος -
μόνο αυτό
δόξα μου και τιμή
δικής μου παρεύρεσης
στη συνάντησή μου -
αυτή τη ληξιπρόθεσμη -
με τ' όνειρο..
Μόνο αυτό
και κρατώ
τις παλάμες ακέραιες
για τις άλλες γειτονιές
Αμετανόητος καπνιστής
του ερωτικού απόλυτου
βυθίζω τις τελείες και
τις παύλες
για να κρατήσω
δικό μου δίδαγμα
το περιεχόμενο μόνο
απ' τις παγίδες
της νεκρής φύσης..
