Ποιήματα στερεωμένα
στα πόδια της
Φωτιά στα μεσούρανα
των συμπάντων
Μετανάστης βροχερός
καιρός τις αργίες
αποχή τοκετών
Δαγκωμένα τα χείλη
από γέννες αρχέγονες
Ψήγματα σήψης
τις στερημένες μέρες
Νερών θύμηση
χτες και πέρσι
Χρώμα της θλίψης
μούχρωμα και βοριάς
να σκουριάζουν τα σίδερα
τα δόντια να τρίζουν φυγή
Άστεγος έρωτας
τα πόδια ανοίγει
ξεφεύγουν τα τρένα
χαιρετάς με κλειστά μάτια
σε βλέπει το παράπονο
Άστεγη αγάπη
τα δάχτυλα μαζεύει
χαζεύει μετρώντας
κεραυνούς
Πως ν' αγκαλιάσω-;-
αργούν τα πλοία
λιμάνια να πιάσουν
Δεν ντρέπεται το φεγγάρι
φιλά τις αμαρτίες
απρόσκλητα παρεμβαίνει
στις νύχτες μου
Άυπνες νύχτες
σκουπίζουν με τα μαλλιά τους
τον ιδρώτα μου
Αποφάσισα και
κόβω το νήμα των σιωπών
φιλώντας το διάβολο
στο στόμα
Το στόμα μου αλμυρό
από βροχή που ξελόγιασε
τις λέξεις μου
λέξεις μου -
αποτύπωμα ανάγλυφο
στο γλυπτό θησαυρό σου
Άστεγος έρωτας
καβαλάρης του ύπνου μου
Άστεγη αγάπη
ερωμένη των παθών μου-!-..
συνοδεύουν τα Διάφανα Κρίνα
με : "έγινε η απώλεια, συνήθειά μας"
