Δεν οχυρώνομαι -
βαδίζω τη νύχτα
και μελετώ την καρδιά της
αρπάζοντας με τα χείλη
τους παλμούς της
Να γείρω-;-
ξέχασέ το
δεν έχω περιθώρια -
τα κατέκτησα όλα
δίχως προκαταλήψεις
δίχως συμπλέγματα
Κι εκείνο που
αγάπησα πολύ -
ένα κοχύλι
που τ' ακουμπούσα
στ' αυτί το δεξί -
να μη φορτώσω
το άλλο της καρδιάς
και σπάσει -
που τ' ακουμπούσα
κι έμαθα
τη γέννηση των υδάτων -
έτσι γνωρίζω τέλεια
τη γεωμετρία της ύπαρξής μου
και δε δειλιάζω
να κλαίω μονάχος
ούτε
μονάχος
ν' αδράχνω
νυχτιάτικους ήχους
Οι ήχοι της νύχτας
αποκαλύπτουν
πέρα απ' τα πεζοδρόμια -
αυτά με τα φανάρια
που σ' οδηγούν
στα φαινόμενα -
πέρα απ' τις βιτρίνες -
που αν ορίζουν γιορτές
σε κάνουν
να χάνεις το δρόμο -
και
πέρα απ' τις αγκαλιές
μεσημεριάτικα
στα νυσταγμένα καφέ
των πεζόδρομων
Έτσι
μπορώ να φτάνω
πίσω απ' τους ορίζοντες
έξω απ' τις ορίζουσες
δίχως διαπραγματεύσεις
και
ν' ακυρώνω σφραγίδες
εντάλματα
κατευθύνσεις
νευρικές παραισθήσεις
και ψυχωτικά προστάγματα
Μάρτυράς μου
ο εαυτός
που
κόβει με λεπίδα
τις μέρες -
τι ζωγραφιά υπέροχη
που κλείνει
το μάτι το μετωπικό -!-
Που
τρυπά τα τετράδια
με των παπαγάλων
τα στίγματα..
Ένας ο παρόντας
τη νύχτα μονάχος
με πυρετό σαράντα
κι έλεος τίποτα
Αν πιστέψεις
στο έλεος
αν το θελήσεις
και κλάψεις γι' αυτό..
γι' αυτό
πετροβολώ το κρανίο μου
πριν με λιθοβολήσουν
οι σύνοικοι..
Εκείνο το κοχύλι π'
αγάπησα
μια μέρα θα σπάσει
όταν απόντας θα είμαι
των περιγεγραμμένων κύκλων
Με τα κομμάτια του
θα κοπούν νήματα
κι οι μαριονέτες
θα ξεψυχήσουν στη σκηνή
Κι έτσι
θ' αποκαλύψω
τη δολοφονική απόπειρα
των σχιζοφρενών προεστών
με τα μεγάλα λόγια
και τις υποσχέσεις
των μπαλκονιών
δίπλα απ' τις γλάστρες -
εκεί η μικρή λεμονιά
πιο πέρα η ελιά
κι ένα κυκλάμινο μονάχο
που ξέμενε απότιστο
και μόνο η βροχή..
Και μόνο η βροχή γνωρίζει
το μεγαλείο
της νύχτας
και τη βαρύτητα
των ανθρώπων-!-..
