δικό σου
Εδώ
εδώ στο περιθώριο το εξώτερο
χύνει την άμμο
έρημο δικιά σου να φτιάξει
εκεί
εκεί που το πυρ άδειασε στάχτη
μάτια γαλάζια κι ανυπόφορα
στάχτη, γυαλιά και λείψανα
σε προαστίων βορείων πορνείο
η Χαρά...
...μην την πιστεύεις
βιάζει μυαλά
κι ερπετών δηλητήριο στις φλέβες σου
Η καρδιά σου παρούσα
στο δικό σου φόνο -
προμελετημένη συνήθεια
Η Χάρις με την
Πόρτα του χάους, δηλαδή
κι η τελεία ανάγλυφο
στο μέγιστο της έντασης
μια μουσική ανεξάντλητη
...μην την πιστεύεις
μοιράζει καραμέλες
και περίστροφα
υποβάλει απόλυτο σκότος
σε νύχτες έναστρες
που σπαρταρούν τα ψάρια
στα δίχτυα
ανάμεσα στο Χι και στο ςςςςςςςςς
Σςςςςςςςς...
Στο λέω σιγά
στο ελάχιστο της έντασης
ν' απομακρύνεις τη σκόνη απ' τα μαλλιά
δυο μέρες μόνο σου χαρίζει
σ' ένα τανγκό σκιών
χορό με τη σκιά της που ονομάζει..
Σςςςςςςςςς... στο λέω και φεύγω...
Τα βράδια
τρέμει η φωνή της
εκεί που απαγχόνησε τα άσματα
στο κατάστρωμα του ταξιδιού
Και να θυμάσαι
τα χέρια της
που στάζουν αίμα -
έτσι θέλω, λέει -
ζωγραφίζοντας κορίτσια
γυναίκες αδιάβατες
σα σελίδες αδιάβαστες
ήχων νεκρών συνθετών
που προσμένουν το φως...
Έκρηξη ηφαιστείου
η σκόνη, η σκόνη παντού-!-
Τη σκόνη
με λουλούδια της ερήμου
θα σου αφήσει
κι ύστερα
θα κυλιέται στη βροχή
θα κουρελιάζει τα ρούχα της
να σου γράφει
ανάσες καπνού πλοίου που
ναυάγησε τον έρωτα
με το βάρος των νεκρών ποιητών της
να χορέψει, θα πει, ρίμες
στα δαγκωμένα χείλη της
Και άκου
η Χαρά φιλά με ηλιοτρόπια
μην την πιστεύεις
να πηγαίνεις τοίχο τοίχο...
λέγω
κι εγώ..
