Μην κοιτάς το δάχτυλο-!- το φεγγάρι να δεις-!- Που κατεβάζει ο ποιητής στη γεωγραφία του ύπνου σου σελίδα ν' αλλάξεις στο αναλφάβητο εγώ σου
Και κατεβαίνω κι εγώ ανυπόδητος Τι να τα κάνω τα παπούτσια όταν μας λείπει το αύριο-;-
Γδέρνω ανώφελες μέρες βυθισμένες σε κουτσές πολυθρόνες και ξεφλουδίζω τους ίσκιους που μάραναν τα μάτια τους Φεγγάρι να σπείρω μ' αντάρτικους ήχους
Δεν προλαβαίνω να σου μαδήσω μαργαρίτες - Τελειώνει ο αέρας και μελανιάζουν τα οράματα Μη με ρωτήσεις..."μ' αγαπάς-;-" Ρώτα μόνο αν εσύ αγάπησες εσένα..
Κι άκου-!- Έξω μάχες μαίνονται Μην κλείνεις τ' αυτιά σου-!- Η πείνα κουλουριάστηκε στα σπλάχνα σου και τρώει τα παιδιά σου Κι ο γύπας γαντζώθηκε απ' τη γλώσσα σου κατασπαράζει τη χροιά σου..
Δίχως παπούτσια -τι να τα κάνεις-;- ξεκάρφωσε τα πέταλα του νου σου και πολέμα με το φεγγάρι αγκαλιά για τ' άλλα πρωινά-!-
Δεν οχυρώνομαι - βαδίζω τη νύχτα και μελετώ την καρδιά της αρπάζοντας με τα χείλη τους παλμούς της
Να γείρω-;- ξέχασέ το δεν έχω περιθώρια - τα κατέκτησα όλα δίχως προκαταλήψεις δίχως συμπλέγματα
Κι εκείνο που αγάπησα πολύ - ένα κοχύλι που τ' ακουμπούσα στ' αυτί το δεξί - να μη φορτώσω το άλλο της καρδιάς και σπάσει - που τ' ακουμπούσα κι έμαθα τη γέννηση των υδάτων - έτσι γνωρίζω τέλεια τη γεωμετρία της ύπαρξής μου και δε δειλιάζω να κλαίω μονάχος ούτε μονάχος ν' αδράχνω νυχτιάτικους ήχους
Οι ήχοι της νύχτας αποκαλύπτουν πέρα απ' τα πεζοδρόμια - αυτά με τα φανάρια που σ' οδηγούν στα φαινόμενα - πέρα απ' τις βιτρίνες - που αν ορίζουν γιορτές σε κάνουν να χάνεις το δρόμο - και πέρα απ' τις αγκαλιές μεσημεριάτικα στα νυσταγμένα καφέ των πεζόδρομων
Έτσι μπορώ να φτάνω πίσω απ' τους ορίζοντες έξω απ' τις ορίζουσες δίχως διαπραγματεύσεις και ν' ακυρώνω σφραγίδες εντάλματα κατευθύνσεις νευρικές παραισθήσεις και ψυχωτικά προστάγματα
Μάρτυράς μου ο εαυτός που κόβει με λεπίδα τις μέρες - τι ζωγραφιά υπέροχη που κλείνει το μάτι το μετωπικό -!- Που τρυπά τα τετράδια με των παπαγάλων τα στίγματα..
Ένας ο παρόντας τη νύχτα μονάχος με πυρετό σαράντα κι έλεος τίποτα
Αν πιστέψεις στο έλεος αν το θελήσεις και κλάψεις γι' αυτό.. γι' αυτό πετροβολώ το κρανίο μου πριν με λιθοβολήσουν οι σύνοικοι..
Εκείνο το κοχύλι π' αγάπησα μια μέρα θα σπάσει όταν απόντας θα είμαι των περιγεγραμμένων κύκλων Με τα κομμάτια του θα κοπούν νήματα κι οι μαριονέτες θα ξεψυχήσουν στη σκηνή
Κι έτσι θ' αποκαλύψω τη δολοφονική απόπειρα των σχιζοφρενών προεστών με τα μεγάλα λόγια και τις υποσχέσεις των μπαλκονιών δίπλα απ' τις γλάστρες - εκεί η μικρή λεμονιά πιο πέρα η ελιά κι ένα κυκλάμινο μονάχο που ξέμενε απότιστο και μόνο η βροχή..
Και μόνο η βροχή γνωρίζει το μεγαλείο της νύχτας και τη βαρύτητα των ανθρώπων-!-..
Εδώ εδώ στο περιθώριο το εξώτερο χύνει την άμμο έρημο δικιά σου να φτιάξει εκεί εκεί που το πυρ άδειασε στάχτη μάτια γαλάζια κι ανυπόφορα στάχτη, γυαλιά και λείψανα σε προαστίων βορείων πορνείο η Χαρά... ...μην την πιστεύεις βιάζει μυαλά κι ερπετών δηλητήριο στις φλέβες σου Η καρδιά σου παρούσα στο δικό σου φόνο - προμελετημένη συνήθεια Η Χάρις με την Πόρτα του χάους, δηλαδή κι η τελεία ανάγλυφο στο μέγιστο της έντασης μια μουσική ανεξάντλητη ...μην την πιστεύεις μοιράζει καραμέλες και περίστροφα υποβάλει απόλυτο σκότος σε νύχτες έναστρες που σπαρταρούν τα ψάρια στα δίχτυα ανάμεσα στο Χι και στο ςςςςςςςςς
Σςςςςςςςς... Στο λέω σιγά στο ελάχιστο της έντασης ν' απομακρύνεις τη σκόνη απ' τα μαλλιά δυο μέρες μόνο σου χαρίζει σ' ένα τανγκό σκιών χορό με τη σκιά της που ονομάζει..
Σςςςςςςςςς... στο λέω και φεύγω... Τα βράδια τρέμει η φωνή της εκεί που απαγχόνησε τα άσματα στο κατάστρωμα του ταξιδιού
Και να θυμάσαι τα χέρια της που στάζουν αίμα - έτσι θέλω, λέει - ζωγραφίζοντας κορίτσια γυναίκες αδιάβατες σα σελίδες αδιάβαστες ήχων νεκρών συνθετών που προσμένουν το φως... Έκρηξη ηφαιστείου η σκόνη, η σκόνη παντού-!-
Τη σκόνη με λουλούδια της ερήμου θα σου αφήσει κι ύστερα θα κυλιέται στη βροχή θα κουρελιάζει τα ρούχα της να σου γράφει ανάσες καπνού πλοίου που ναυάγησε τον έρωτα με το βάρος των νεκρών ποιητών της να χορέψει, θα πει, ρίμες στα δαγκωμένα χείλη της
Και άκου η Χαρά φιλά με ηλιοτρόπια μην την πιστεύεις να πηγαίνεις τοίχο τοίχο... λέγω κι εγώ..
