(σχόλιό μου σε ανάρτηση της Φαίδρας Fish)
Δικό σου Φαίδρα
...Και μακριά
και βυθισμένος
σχεδιασμένος
χαμένος σε ήχους
που ο ηχολήπτης
δεν πρόλαβε
να κυβερνήσει
σ' ένα μνημόσυνο
αργόσχολης Κυριακής
Δίχως γιατρούς
και δίχως φάρμακα
και γάζες
...Γάζα-;-...
Ίσως
μπορεί και
μάλλον, γιατί
η πολιτεία
ξυπνάει τώρα
κι όλα φεύγουν
(πόσο γρήγορα!)
Πόσο γρήγορα
αλλάζεις τοπίο
Αλλά
μπορεί
και το τοπίο
ν' αλλάζει εσένα
κι εμένα
με εμβαθύνεις
αφού
δεν πρόλαβες
να φιλήσεις
την ανάσα μου
"ΟΤΑΝ ΤΑ ΤΟΠΙΑ
ΚΑΤΑΚΕΡΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ,
ΑΡΓΑ Ή ΓΡΗΓΟΡΑ
ΚΟΒΟΥΝ ΟΙ ΑΚΡΕΣ ΤΟΥΣ" (ΦΑΙΔΡΑ ΦΙΣ)
...Κι ύστερα μένουν
ερημονήσια στον ωκεανό
Πρόλαβα ένα
απ' αυτά
λίγο πριν ριζώσει
στον Ειρηνικό
Το κατοίκησα
κι έμεινα για πάντα εκεί
ερωτευμένος
κι άξιος ναυαγός
Κι αφού δεν έκανα
βάρκα την ελπίδα -
όπως αρμόζει κατά
τα πατροπαράδοτα πάντα
και
τα συνήθη όργια -
ήμουν από πάντα
ατίθασος εραστής της Τέχνης
κι έπραξα τούτο -
να θρέφομαι με δειλινό
και ν' αρέσκομαι
στη σιωπή των ερώτων
γιατί ο ηχολήπτης
άργησε
πολλές μέρες να φανεί
κι έπρεπε
να διατηρήσω στη μνήμη
τη σιωπή των φεγγαριών
