Τριγμούς ακούς -;-
Η νύχτα στάζει -
αυλάκι τ’ ουρανού
κλεμμένο φως
των αστεριών το φως
Κοντάρι κενταύρων
απ’ το μυαλό μου
εκτοξεύω
στους μικρούς τους
Νόστους –
ένστικτα κι
αντιδράσεις
Ανυποψίαστες
Παντός
Μόνο ο ήλιος
Μόνο στον ήλιο
αρπάζομαι
αφήνομαι και
θυσιάζομαι
Δε θέλω
θάνατο αργό
Δε δίψασα
επιβίωση
Πόθησα
Μεγαλείο Ήχων
Παγκόσμιας σιγής
όταν
το κύμα
αρπάζει το
κύμα αρπάζει φωτιά
κάτω απ’ την άρπα
του Ρα
που
χρυσαιθέρας στάθηκε
στο κατώφλι
των ωκεανών -
Εραστής και
Νικητής
στην αέναη την
Κίνηση
Μη με ξεχνάς που
κρατώ ουρανό..
Θέλω πλάτες
και χέρια φιλιά
να στηρίξουν τα
νέφη
μη μου θολώνουν
οι στιγμές
της ανάβλεψης
στους κρότους –
όταν πλησιάζει η
Στιγμή
των αποκαλυπτηρίων
της ταυτότητας
της
Μεγάλης..
Ώ,
Μεγάλη Ψυχή!..
(στο πριν τις τελευταίες εισιτέσερεις ώρες μας
που
σηματοδότησε, μια νέα αρχή...
για ΄μας...)
