Αγκιστρώθηκα –
Επτά κουρέλια που έμεινα –
Στο γαϊτανάκι
Του δρόμου
Λίγο να μου μείνει το
Χρώμα
Λίγο να θυμάμαι το
Λόγο της περιπλάνησής μου
Λίγο η μυρωδιά από το
Γάλα το βρεφικό
Που έχει ποτίσει το
Λαιμό μου
Κι άλλο άρωμα δεν έχω
Και πήγαινα και
Ερχόμουνα
Από το γύρω γύρω
Των μασκαράδων
Χορευτικά κι εγώ
Επτά κουρέλια που
Είμαι –
Ό, τι σώθηκε, δηλαδή,
Απ’ τον καιρό
Των ονείρων μου… -
Και γύρω γύρω όλοι
Χορεύουν
Και πιο γύρω
Μητέρες μαύρες
Και σφαγή
Και πιο γύρω
Εκτός απ’ το Μανώλη
Στη μέση
Τα ξέπλεκα μαλλιά του
Κράμα πλατείας και
Καπνού θυμίζουν –
Εποχές τρέλας παιδικής
Και μάχες –
Και παραγύρω
Αστυνόμοι κι αποβράσματα
Κάτω οι κλούβες
Και τα θωρηκτά –
Τανκς και αίμα
Αίμα και πυρ -!-
Στο πυρ του πλανήτη –
Δειλινό του Νέρωνα
Φωτιάς και έμπνευσης –
Και στο πέρα, και
Στο παράπερα του
Καρναβαλιού -
Άδεια βυζιά -
Σακούλια στεγνά από
Δόση για τους αλήτες
Της πλατείας του χόρτου
Και της αντάρας –
Κέντρο στο κέντρο της πόλης
Της θεάς της περικεφαλαίας και
των σοφιών -
Άδεια, τσαμπιά
Σταφιδιασμένα σταφύλια
Στο ξεροβόρι της εποχής
Και πέρα και γύρω και
Κολλημένα πάνω στις ρώγες -
Που ΄χουν γεράσει πριν χαϊδευτούν -
Βυζαίνουν τα μωρά το θάνατο -!-..
Κι εγώ
Εφτά κουρέλια
Και πάθος πολύ
Εφτά πατώματα γίνομαι
Το ένα όνειρο
Το δύο φιλί
Το τρία δρομέας κάποτε
κάποιου Μαραθώνα
Τέσσερα κενό για την περίσκεψη
Πτήση παρθενική το πέντε
Έξι να θάψω τους νεκρούς
Πρι να βραδιάσει
«Εφτά νομά σ’ ένα δωμά»…
Επτά, παιδιά με
Δίχως καρναβάλια
Παιδιά ψωμί και έρωτα
Έτσι, που
θάνατο πατήσουμε κι
Έπεται πάντα μια συνέχεια γιατί,
Το πιο μακρύ ταξίδι μας
Το παιδί
Παραμονές πρωτοχρονιάς
Με βλέμμα καρφωμένο
Σε κάποιου άγιου το έλκηθρο
Ψηλά πολύ -!-
Στον ουρανό το
Φως -!-
