ηλεκτροφόρα καλώδια οι μέρες της ζωής μου

Θ’ ακούσεις τη

μέρα μου..

που τρίζουν τα 

δόντια

με σφιγμένες αισθήσεις

ενώ τα δάχτυλα

αρνούνται τα χάδια

κι οι

χορδές αδειάζουν

και

σπάνε οι νότες

στο γυμνό πάτωμα

Θ' ακούσεις τη

μέρα μου

κι ίσως τρομάξεις

μ'

αδυνατούν να

μιλήσουν τα πόδια

Θα ήθελαν να πατήσουν

στα θρύψαλα

Να ματώσουν

Μ’ αδυνατούν

Και παγώνουν

Ακινητοποιούνται

οι θέλησες

δαγκώνω το θεριό

της ανυπακοής

Με τεντωμένους μυς

δαγκώνω τις χορδές -

βιολί και ρίγος

Παίρνουν και γέρνουν

τα χέρια μου –

σα δειλινά

στα όνειρα της

ζωής μου

Κάτω οι

στέγες καπνίζουν

χειμώνα

Δεν έχω φωνή ν’

ακουστεί

Δάκρυ πολύ

και τσούζουν τα

μάτια

Θ' ακούσεις τη
μέρα μου..
Λυσσομανώ να

τρίψω την όραση

να ζεσταθεί η

πυγμή

τα δάχτυλα να

μπορούν να

χαϊδέψουν ξανά

Λυσσομανώ

να πατήσω πάνω

στις σπασμένες

νότες

να ματώσουν τα πέλματα..

Δεν αστράφτει. Χιονίζει

Χάνω ίχνη

Τυφλός είμαι

δίχως πυξίδα

Κι εσύ..

Δεν είσαι -!-

Δεν υπάρχεις -!-

Αλάργεψες..

Κι έχω σιωπή

που τρομάζει

τους ίσκιους

όταν φιλά το δειλινό

όπως φιλούσες

εσύ εμένα

τότε

στο σύθαμπο

των βημάτων μου..

Κι η καληνύχτα

πλάγιασε ειρωνικά

στο πάτωμα που

σκόνες και θρύψαλα

Νωθρή εταίρα - νύχτα

διχοτόμηση του

κορμιού μου

Άγγιγμα ηλεκτροφόρου

σύρματος

να καούν

τα νήματα

με το προηγούμενο

της μέρας μου

στο υπαρκτό σαράκι

των παλμών μου

Το ξέρω τρομάζεις
μα
δαγκώνω με πείσμα

και τα δάχτυλα

Τρελαίνει ο πόνος

Παρότρυνση να

φτάσω στους τένοντες

Σεντόνια ξεδιπλώνονται

με αίμα πηχτό

Πόσος καιρός θεέ μου

έχει περάσει -!-

Απόδραση μνήμης

Η απόδραση του αιώνα

Όλα εδώ καταγράφονται -

χιόνι και αίμα

Καληνύχτα και ΄γω –

δορυφόρος της σιωπής

και του μαύρου

Δαγκώνω το μαύρο

να τρέξει η ζέστη

Και μαχαιρώνομαι

στο πρώτο άγγιγμα

με το πάτωμά μου

Πριν απ’ τον ήχο

τρίζουν οι νότες

«Πάρε μας» μίλησαν

Κι ο ήχος -!-..

Μετά η γλώσσα

αγγίζει φιλί

Μετά ο θάνατος

οργιάζει με

τον έρωτα

Μετά το βράδυ μου

ραπίζει τη μέρα

Στερεώνω στο πάτωμα

τα χέρια –

οι παλάμες ανοιχτές

χύνονται οι βροχές

από τ’ αμπάρι

των ονείρων μου

Διεισδύουν

στη μυστική κρύπτη

των χορδών

Το βιολί κουρδίζεται

κι αποκτά νόημα

Κι  ό, τι έχει σημασία

απ’ τη μέρα που άκουσες

είναι που δόθηκε

στης νύχτας το κορμί

αφήνοντας το φόβο της

να δραπετεύσει

Και τις συνήθειες

να γίνουν χαλί

πάνω στο πάτωμα

με τις νότες

που κυλίστηκαν οι

ορμές

Κι όλα τ’ άλλα

μηδενικά και τεράστια

Κι εγώ, στο

πάτωμα

με το πάτωμα…

Αγκαλιά..  

Κι αν τρομάξεις

είναι που

δε σε δέχτηκες ακόμη

ή

και ποτέ..
στα ηλεκτροφόρα καλώδια
που είναι οι μέρες μας..