Νέα γραφή κειμένου
μ' εξώφυλλο
την παρακμή
που γατζώθηκε
απ' τους μηρούς
των κοριτσιών
χαμένη
στους δρόμους
μιας πόλης
πρόστυχα
ξαπλωμένης ανάσκελα
στη λεηλασία
του βοριά
Υποπτεύομαι
φλεγμονές στα μάτια
και σφαγές
νηπίων ημερών
Σ' όλες τις πτώσεις
λοιπόν
καρφιτσώνω τον έρωτα
Στη δοτική
μόνο
στερεώνω παράθυρο
στη θάλασσα
Στην πρώτη πράξη
να γυρεύεις τον καπνό
Στην τελευταία
την ανάσα
Και στο χειροκρότημα
να γλυστρήσω
σε ράγες τρένου
Να σύρω το μυαλό μου
Να ουρλιάξω
το σφύριγμά του
Κι ενώ το ταξίδι
θα βρίσκεται σε εξέλιξη
να διαλύσω το κενό
απ' τα βράδια
που πρόδωσαν τ' όνομά μου
Κι αυτές τις νύχτες
που κατρακυλώ
στα βρώμικα στενά -
εκεί η ζωή
Κάπου
σε μεθύσι
οι ανάσες
εγείρουν την ακοή μου
τις άλλες αισθήσεις
πάλλουν
και το κορίτσι
με το τριαντάφυλλο στο στόμα
ανάβει το τσιγάρο μου -
φουγάρο τρένου
για το ταξίδι
στη νιοστή των πράξεων
Κι όσοι ανώνυμοι
σχολίων αιρετικών
ή
σε επιστροφή κειμένων -
οι κραυγές δε διαγράφονται
των οργασμών
Κι εκεί
τα λόγια είναι αληθινά
και τα κλάματα
ακέραια
Και είναι
που πιστεύουμε
στους συχνάζοντες
στις πορείες
εκεί
που κατοικεί μόνιμα
η θυσία
Γι' αυτό
σου γράφω
δραπετεύουμε -
σε χρόνο ενεστώτα
στον πρώτο του πληθυντικού καημό -
Κι ας γέμισε η πόλη φλεγμονές
υπάρχουν στιγμές
που δε χάνονται
