(το μονόλογό μου, τον χαρίζω στη silena)
Πολλές φορές
ξυπνώ τα βράδια -
με πνίγουν
τα χέρια μου
που άργησα
να δω
που δε μίλησα
για χρόνια
που ήταν άπραγες
οι χορδές μου
και μίκραινα..
Ξυπόλυτη
πηγαίνω στην κουζίνα
να μαγειρέψω
έναν ακόμη κίνδυνο -
μυρίζει καφές
του Λουμίδη
με τα συλλεκτικά
φλυτζάνια
για διπλή δόση
και φεύγω
να βγω στο μπαλκόνι
να πάρω ανάσες
Και πέφτω
στην απλώστρα
με τα νωπά σεντόνια -
μυρίζουν "εύρηκα"
και προίκα θαμμένη -
και
τότε με βλέπω
να έρχομαι
με πάχνη τριγύρω μου -
σαν τα Χριστούγεννα
που δεν χάρηκα
και το ΄θελα πολύ -
να τρίζουν τα κόκαλα
γέρικα και ισχνά
Έχω αρχίσει
να διπλώνω τα σεντόνια μου
βιαστικά
πριν με προλάβω
και ξεχαστώ
κι είναι βαριά κι ασήκωτα
τυλίγω μαζί τους
τη νάρκη μου
απ' τους χειμώνες που
δε γεύτηκα
τυλίγω μαζί τους
κι εκείνους
που με παρέκαμψαν
και μ' ένα πιάτο φαγητό
νόμιζαν πως με κοίμιζαν
Δένω τα σεντόνια
και φτιάχνω διάδρομο -
τεράστιο φυγής -
τρέχω ν' ανάψω
όλα τα μάτια της κουζίνας -
ρίχνω και λάδι στη φωτιά
και
φεύγω..μαζί μου...
με τη φωνή
μπάσα και βραχνή
να την πετάξω βροντή
πάνω στις κοιμισμένες
στέγες των ανθρώπων
που δεν έγιναν ακόμη..
