Όταν καταζητούμαι
επιστρέφω
Στο παράγγελμα
"Αφίππευση!.."
αδιαφορώ
Στους θρήνους
των οικείων μου
χρεμετίζω -
θρηνούν το
φόβο τους
τι ωφελεί -;-
Γνωρίζω
δίκη δεν υπάρχει -
σκοντάψανε οι
ήχοι στο τίποτα -
τους υποκλίνομαι..
οι ήχοι
γδαρμένοι στο
τίποτα... με
συναρπάζουν
όπως
τα τρένα
που έμειναν
από υποσχέσεις
και λησμονήθηκαν
Να κάνω ακόμη
ένα τσιγάρο
να μη ξελογιαστώ
και ξεχάσω
το σκοπό
των τρένων..
Θυμάμαι πάντα
το κορίτσι που
μάταια
περίμενε στο
σταθμό..
Πνίγηκε στα
δάκρυα,
πάνε χρόνια που
κοιμάται
στις ράγες...
Πάνε χρόνια
κανείς
δεν το αναζήτησε
και ποιός να ψάξει
φύλακα αξιών -;-
Επιστρέφω
κι ανεβαίνω
στο ικρίωμα
περιφρονώντας
το νεκρό
Ποιός θα σε θυμηθεί
όταν ραγίσεις
στο άγνωστο -;-
κι η υστεροφημία
σε ορίζει
Δεν εξαρτιέμαι
από ζωή
Δεν εξαρτιέμαι
από θάνατο
Περνώ το σκοινί
στο λαιμό μου
και επιστρέφω...
...πάντα
όταν καταζητούμαι._
