"Δεν δύναμαι!!!"
Είπες
"Άσπρο ίσον μαύρο"
αποκρίνομαι -
δίχως θαυμαστικά
Πως αλλιώς -;-
Αν θαυμάσω την
ισότητα
θα τρομάξει το
σκοτάδι σου..
...Μετά
να σχολιάσω
σιωπηρά, λέω...
την οξείδωση
των αιώνων
σε ρυτίδες
ακατέργαστες
που
μυρίζουν
χαρτί όταν
καίγεται..
...Αφού
χάθηκες
ανάμεσα στα
φύλλα -
εκείνα, τα
κίτρινα
των φθινοπώρων μου -
των πόρων μου
που έκλεισες τις
πόρτες
να θανατώσεις
τ' αγρίμια μου
κι ας μη
το γνωρίζεις..
"Δεν δύναμαι", λες,
σιωπηρά και
γυρίζεις πλάτη
με το νου
στο παράθυρο
"Μαύρο ίσον άσπρο!!!"
σου φωνάζω
...Στα χέρια
σε κρατάω -
κλειδιά
Κρεμιέσαι
νομίζεις
στην απόδραση -
από τρόμο στο
θαυμασμό μου -!-..
Μόνο φύλλα
βρέχει απόψε -
ξερά, του
φθινοπώρου μου..
Έχε
γειά...σιωπηρά...
μην τρομάξεις..
σ' όσους φοβήθηκαν τη φωτιά, σ' όσους θ' αποδράσουν...
