Ρίκη Ματαλλιωτάκη για το βιβλίο της: "στων μελτεμιών τις ράχες"
Πάντα μα πάντα ήμουν εγώ...κι ο ... άλλος Κι άλλος ... μ' έκαψε γιατί μα γιατί... έκαψαν την ανθρωπιά μας Το λυρικό μας όνειρο για μιας αγάπης φιλί
Σου χάιδεψα το αγόρι Το ένιωσα με ξέπλεκα μαλλιά στην καρδιά του μώλωπες απ' τα σκουπίδια του κόσμου μας Τον βρήκα δραπέτη μου δικό μου δραπέτη όχι δειλό μα συντρίμι μέσα στον σκουπιδότοπο του χάους μας Μέσα στην ανυπόφορη εξέλιξη του άκοσμου περιβλήματός μας
Τον χάιδεψα όπως χάιδεψα το δραπέτη μου όπως ... εμένα εκεί στην κατρακύλα των γιορτών που εστιάζεται το φύλο
Έχει ο Έρωτας φύλο -;-
Η Αγάπη έχει φύλο -;-
Το Όναρ -;- 'Εχει φύλο το Όναρ -;- Έτσι χάραξα εγώ το δικό μου δραπέτη κι όταν απέδρασε απ' το κελί του τον ανέτειλα Ήλιο λαμπρό -!-
Δίχως φύλο ο Έρωτας στάζει προσευχή στο Άπειρο των Απείρων και λατρεία πύρινη -!- Ασυννέφιαστος ουρανός σε ασύνορο σύμπαν -!-
Φίλη μου, Ρίκη, φιλώ την Ψυχή Σου!...
συνοδεύει ο Τζ. Πανούσης με: "ένα τραγούδι για το χειμώνα"
Χώρεσα όλους τους νεκρούς σ' ένα μπουκάλι - θύμηση από χρόνους ακριβούς διαπαιδαγώγησης στρεβλής ως για τα δειλινά που τα ΄βλεπα ζωή μου και τα ΄δειχναν ξένα μου
Έξω από προσκλητήρια - φοβήθηκα τις παρουσίες - στο παρόν πάντα ανατριχιάζει η καρδιά κι αυτός ο νους - ο νοήμων φευγάτος μου - είπα απών-!- Να μην εισχωρήσει στο γέρμα μου και λησμονήσω να σκίσω εμένα κι αφήσω μισοπλήρη τη γυάλινη συσκευασία κι αρχίσω τους χορούς
Μου χώρεσα -!-.. Χώρεσα κι εγώ-!- Τελευταία μου ηρωική πράξη όπως τα είχα μάθει απ' τον καιρό της επιστράτευσης των ελπίδων μου - τότε που με στρατιωτικούς χαιρετισμούς μου ξερίζωναν το χαμόγελο πίνοντας ένα ποτήρι γάλα ζεστό κι έλεγαν μεγαλώνω..
Κι ενώ η αριθμητική μου άπταιστη κυλούσε στα εγκεφαλικά μου τα επίπεδα κι η γλώσσα έρεε στου αρμαγεδώνα την αποκάλυψη έπινα το χαμό των δειλινών θηλάζοντας τη γέννησή μου..
Όλους τους χώρεσα στο κλεμμένο μπουκάλι απ' της ελεύθερης αγοράς το ξεπούλημα
Κι αν έμεινε κάτι στο δρόμο μου είναι ένα μαχαίρι για το τέλος μου π' αγέραστο θα χαράξει την καρδιά μου για να αρχίσω μ' έναν ακόμη έρωτα την πορεία την ατελεύτητη - αρχή των αιώνιων δειλινών - στον κόσμο της μνήμης που αιώνια φλερτάρει με την ποίηση των ρυθμών μου..
Και θα το πιώ και θα πω κι ένα τραγούδι για ν' αφήσω την αύρα καρφί πάνω απ' τη θάλασσα που πέλαγο Κρητών οι Κριτές μου ονομάτισαν..
συνοδεύει η Ελευθερία Αρβανιτάκη με : το "παράπονο"
Ποιήματα στερεωμένα στα πόδια της Φωτιά στα μεσούρανα των συμπάντων Μετανάστης βροχερός καιρός τις αργίες αποχή τοκετών Δαγκωμένα τα χείλη από γέννες αρχέγονες Ψήγματα σήψης τις στερημένες μέρες Νερών θύμηση χτες και πέρσι Χρώμα της θλίψης μούχρωμα και βοριάς να σκουριάζουν τα σίδερα τα δόντια να τρίζουν φυγή Άστεγος έρωτας τα πόδια ανοίγει ξεφεύγουν τα τρένα χαιρετάς με κλειστά μάτια σε βλέπει το παράπονο Άστεγη αγάπη τα δάχτυλα μαζεύει χαζεύει μετρώντας κεραυνούς Πως ν' αγκαλιάσω-;- αργούν τα πλοία λιμάνια να πιάσουν Δεν ντρέπεται το φεγγάρι φιλά τις αμαρτίες απρόσκλητα παρεμβαίνει στις νύχτες μου Άυπνες νύχτες σκουπίζουν με τα μαλλιά τους τον ιδρώτα μου Αποφάσισα και κόβω το νήμα των σιωπών φιλώντας το διάβολο στο στόμα Το στόμα μου αλμυρό από βροχή που ξελόγιασε τις λέξεις μου λέξεις μου - αποτύπωμα ανάγλυφο στο γλυπτό θησαυρό σου Άστεγος έρωτας καβαλάρης του ύπνου μου Άστεγη αγάπη ερωμένη των παθών μου-!-..
συνοδεύουν τα Διάφανα Κρίνα με :"έγινε η απώλεια, συνήθειά μας"
Απόγευμα επικαιρότητας Νωπές ιαχές - ενοχές σου Με τριήρεις π' απόκαμαν να σηκώνουν πανί Ψαροκάικο εγώ σ' αφρισμένο καιρό Τυλίγω με γάζες το κατάρτι μου - μη μου φουσκώσει με τα αίματακαι μου γείρει
Παραμερίζω τα φύκιαμε τα χέρια - μη τυλιχτούν ξανά στη μηχανή μου και γατζωθεί στα σπλάχνα της θαλάσσης
Κλείνω τ' αυτιά και τα μάτια κλείνω Νιώθω το ποίημαμε την αφή Δεν ψαρεύω - Ξεγελάω τους ένστολους φρουρούς σου
Τρόπους σπέρνω αποφυγής των ειδώλων σου με μια στάλα δίψας - είναι αρκετήνα γκρεμίσω το θρόνο σου
Θυμάσαι, ε;.. του βιασμένου οι λέξεις γεννούν! Κι οι εφημερίδες τοίχου αναρτώνται τα βράδια
Επικηρυγμένη η καρδιά σουσε διαδηλώσεις που δε διαλύονταιμε χημικά πολέμου Και, επίκεινται μαινόμενες εξελίξεις-!- Η πείνα των θυμάτων σουχύθηκε - σπλάχνα ζεστά - στα κρύα πεζοδρόμιά σου
Θυμάσαι, ε; Εκεί που σκόνταψες πάνω στο σύνθημαμε την πυξίδα να δείχνει το παράθυρό σου Κι εκεί που κάλπικα παραληρούσες για ευλαβική προσοχή
Κι απόγευμα επικαιρότητας με συλλογή ποιημάτων έξω από ανθολόγια - αυτά ξεγελούν το Όνειρο Ποιήματα τοίχουγια τους πιστούς - αλλοπαρμένους που λες - της Αγάπης Ποιήματα στημένα σε συναρτήσεις ανεξίτηλων φιλιών μεγάλων εραστών των στίχων
Πώς συρρικνώνεται έτσι ηΆνοιξηστο μπαούλο του χρόνου;... Τώρα οι αγκαλιές να ευωδιάζουν νυχτολούλουδα τ' Απρίλη-!-
Το βράδυ, λοιπόν... Θα με διαβάσεις ξανά το πρωί και κάθε πρωί θα με διαβάζεις
Θα σου φέρω λουλούδια να γιορτάσεις ξανά να γιομίσουν φιλιά οι κάμαρες της ψυχής σου
Μη μου κλάψεις-!- να γελάς Αχ-!- να τον κλέψω το χρόνο να μ' αγκαλιάσεις..
Και σου αφήνω λουλούδια στο ανήλιαγο μνήμα με ησυχία μεγάλη στα νύχια πατώντας μη μου ξυπνήσουν οι νεκροί
Κι εσύ κοιμάσαι-!- Σ' είδα στο όνειρο Μου έπλεκες πουλόβερ - μαύρο σου είχα πει - και στράβωναν οι ρυτίδες σου γύρω απ' τα χείλη
Ήρθε ο Μάης μάνα μου κι η φύση λένε ξύπνησε.. Μα δεν τη βλέπω χώρια σου τυφλώθηκα και νύχτωσαν τα χρώματα νιώθω βαρύ Χειμώνα
Και σέρνομαι κι αδειάζομαι λιποθυμούν τα χέρια..
Μα λέω πριν φύγω να σε ξυπνήσω απαλά και να σε φέρω σπίτι Να σε γιορτάσω εκεί εδώ ο θάνατος μυρίζει
Ξύπνησε-!- Κι έλα πάρε με και πιάσε μου τον ώμο-!- Δεν το αντέχω μακριά να σ' έχω από το δρόμο που μ' άφησες μ' ένα λυγμό και μια καρδιά λυμένη - σαν τα κορδόνια μου που σέρνονται στα βρώμικα τσιμέντα..
Κι εκεί που για αγάπη έκλαιγες Προκρούστης των αισθημάτων μου μεταμορφωνόσουν να με νοσηλεύεις ξανά και ξανά στο νησί των παραισθήσεών σου και να διατηρείς σε ράντζο μόνο μια σάρκα αδειανή - παρερμηνεύοντας έτσι την ύπαρξη του φάρου στη βραχονησίδα μέσα στη θάλασσα των φιλιών μου..
Σήμερα...τίποτα Το αλλού που κυματίζει μεσίστια κι ένας χαιρετισμός βουβός προσωπικός κι ίσως παρερμηνευμένος απ' την ιαχή την πολέμια..
Κρεμασμένοι τοίχοι στην υπόφυση του εγκεφάλου στάζουν υγρασία από εκτόξευση ορμονών με διέξοδο την πληγή από τη σφαίρα πρόστυχων μηνυμάτων στις ριψοκίνδυνες ορμές του αιώνιου έφηβου
Δε μιλούσα ζητούσα κλίνη να ξεκουράζω τη φαντασία μου και να εξοστρακίζω την αβεβαιότητα Να αποδιώξω την επιβαλόμενη επισφάλεια από τις πρώτες ημέρες που φώλιασαν στην καρδιά μου
Κι ίσως το άλαλό μου εγώ που πάντα κρατά το εισιτήριο επιστροφής ακατανόητης πορείας μέσα στον ακατανόητο καιρό να είναι πάντα ένα φαινόμενο αινιγματικό..
Να έχω πάντα το βιολί μου καρφίτσα στο στήθος - μόνο αυτό δόξα μου και τιμή δικής μου παρεύρεσης στη συνάντησή μου - αυτή τη ληξιπρόθεσμη - με τ' όνειρο..
Μόνο αυτό και κρατώ τις παλάμες ακέραιες για τις άλλες γειτονιές
Αμετανόητος καπνιστής του ερωτικού απόλυτου βυθίζω τις τελείες και τις παύλες για να κρατήσω δικό μου δίδαγμα το περιεχόμενο μόνο απ' τις παγίδες της νεκρής φύσης..
Παρακαλώ αναμείνατε-!- Γενικώς αναμείνατε.. Στο ακουστικό σας - κρατημένη κλήση - Στο κρεβάτι σας - κρατημένο τ' όνειρο - Στο θέατρο - κρατημένη θέση - Στο στο στο.. Στο δρόμο κρατημένο πάρκιν- Και θεές κρατημένες στα καπώ της διαφήμισης.. Γενικώς αναμείνατε να βουλιάξουν οι λέξεις σας στα σύρματα που τρυπούν τα μυαλά σας Στην υστερία σας μέσα - σα σειρήνα που τσιρίζει στο παραβιασμένο εγώ σας Στις πτυχές των ένδοξων ημερών σας - εκείνων με τους προγόνους που σοβαροί βαραίνουν τη γενιά σας Σοβαρός να κοιτάζεις τα πλούσια στήθη.. Φυλαχτά δεν υπάρχουν καρφωμένα στο δέρμα Κι αν φιλήσεις το είδωλο θα αιμορραγήσει ο εγκέφαλος το γεννητικό το σύστημα θ' αποδιοργανωθεί κι η παρουσία της ποίησης μάταιη και τρελή
Παρακαλώ αναμείνατε δαγκώνοντας τα χείλη σας Η γλώσσα ας κυλήσει - έτσι νεκρή που είναι - ούτε για γλύψιμο τώρα δεν κάνει
Κι οι περιπέτειες... ένας ύπνος ακόμη μ' ένα στεντόν που ξέμεινε απ' την εποχή του πανικού
Για τ' άλλα δεν έχω λόγο.. Στα υπόγεια οι χαρές - αλυσοδεμένες μη φύγουν Το κίνημα όμως καλά κρατεί.. Η ισότης επετεύχθη-!- Παρερμηνευμένα συνθήματα ώσπου να καεί ένα τσιγάρο Κι ο ήλιος πίσω απ' τους καπνούς αναδύεται άτρωτος με στραβό μαγκιόρικο χαμόγελο-!-
Εμείς κλεινόμαστε στους κύκλους-!-.. Κύκλοι παντού-!- Μέχρι και στα βλέμματα να μη χυμήξουν και φύγουν μακριά..
Και γενικώς να αναμένουμε-!- με τις αλυσίδες στα χέρια μη μας πετάξουν οι λέξεις.. Και μόνο καθ' υπαγόρευση σαν καθ' εικόνα και ομοίωση τηλεκατευθυνόμενων πραγμάτων
Το κάρο του δήμου πλήρες - κάποιες αξίες κάποιοι παλμοί και μια λατέρνα ξεκούρδιστη σαν πυρετός του τύφου
Και μη μιλάς για θάλασσα-!- Κι ο Μάης αυτοκτόνησε - ακάνθινα τα στεφάνια-!-.. Ευθανασία στη σκέψη σου κάνε και πιάσε πάλι τον κασμά τις πέτρες να σπάσεις και τις πέτρες να ξανασπάσεις.. Σίσυφος είσαι γι' αυτό... το διάλειμμά σου τέλειωσε..
