..."Πήγα μέχρι τη σελήνη και μέθυσα πίνοντας γουλιά γουλιά τα χρώματα που ΄χυναν τ’ αστέρια. Ένα παραλήρημα χρωμάτων που σε παίρνει και χάνεσαι πετώντας στο άπειρο. Ελεύθεροι παπαγάλοι συνάντησαν το βλέμμα μου κι έβαλαν τα θεμέλια του δικού μου κόσμου. Εκεί που η λέξη άγριος δεν υπάρχει στα λεξικά. Σ’ εκείνον το δικό μου κόσμο ελεύθερα κι όχι άγρια τα πουλιά φτερουγίζουν ανεξάντλητα στην περιφέρεια του χρόνου. Κάθε που φτάνουν σ’αυτό το αόρατο σημείο της ένωσης του άπειρου παρελθόντος με το άπειρο μέλλον γεννούν τη φαντασία που καλπάζει σ’ ιπτάμενα ακατέργαστα επίπεδα. Γεννούν τη Μεγάλη Ιδέα της Λύτρωσης, την αετόμορφη κι εκεί όλες οι θάλασσες αναρριγούν.
Εγώ είχα πάντα μια επιτυχία αποθηκευμένη στην καρδιά μου, αφού διάνυσα αιώνες χιλιομετρικές αποστάσεις που δε χωρά ο νους τ’ ανθρώπου, για να φτάσω εδώ. Εδώ που τελειώνει το αύριο κι η φράση: Καλή αντάμωση, έχει πια αποκτήσει τη σωστή της σημασία.
Καλή αντάμωση γλυκιά μου, πονεμένη μου μάνα.
Καλή αντάμωση φτωχέ, τυραννισμένε μου πατέρα."...
"ο δραπέτης"
Λ. Πατεράκη
