Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2015

ταχύτητα φωτός



Αγαπώ τα τρένα,
/ δεν ήξερα πώς να σου πω για το ταξίδι,
 στο περιέγραψα κύμα, μέσα στο βλέμμα σου φιλί
το κορμί του φιλιού στο θολό της βιάσης,
στην ταχύτητα που φωτογραφίζει στο σπαθί το ιπποτικό
τον πυρωμένο δρόμο,
μ’ αλλοπαρμένα χιόνια να κατρακυλούν στον ίσκιο μου,
στα βράδια τα χωμάτινα,
στις πέτρες της συλλογής μου, σαν τον γενναίο άνεμο
στη δίνη της ομίχλης, που παραδίνεται σε πέντε
που τρέχει πέντε, να σμίξει τα δάχτυλα
που βυθίζονται στο μαύρο
μαύρο μια μέρα, μια νύχτα φωνή
η φωνή μου ρωγμή στο φλας του νόστου
επιστροφή στο πόμολο
στον τσίγκο βροχή
δαρμένο στερέωμα το μούτρο κολλημένο στο τζάμι
το βαγόνι καλπάζει, το παράθυρο κλειστό –
κλείστρο ανοιχτό στον ορίζοντα τον τρελό
τρέχουν οι ορίζοντες, κι άχνη σιωπή
Ιερός μονόλογος σε ώρα κραυγής
Πώς τα σινιάλα, οι φάροι, η Ψυχή..
Πώς η βροντή δαγκώνεται στα σπλάχνα της -;-
Κατρακυλούσα πάντα να φτάνω τη σωστή
και το λάθος εκπυρσοκροτεί στην υποτείνουσά μου –
αγέρωχος θάνατος είναι ο Έρωτας
ταξίδι βαγόνι κι οι ράγες καρφί
δεν έχει σύνορο το μάτι
εκτοπισμός της θνητής ιαχής
κι όλα τα άλφα φουγάρα
στον κρεμασμένο ουρανό
στο γλυπτό φεγγάρι
στο άτρωτο και
«μίλα!!!» μια φάρσα τα φώτα της ομίχλης
σκίζεται στ’ αποκορύφωμα της πνοής._/