Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015

πορεία φωνές























άκουσα τόσες διαδρομές
που χάθηκα στις σιωπές των φωνών τους
μόνο σαν τρένο πέρασα, σα σκαλοπάτι τρένου,
σα θύμησή του σε άγρυπνους σταθμούς -
λίγο πριν το σύνορο,
όταν σαρώνεται το σύνορο με χιονοθύελλα,
πάντα βοράς, που τρελαίνεται το μάτι στην ανάβαση,
που λυγάει και το ίχνος, μια κουκίδα, μόριο δακρύου,
που μόνο βουβό λαχάνιασμα σε πόρτα κλειστή,
να ψάχνω δίχως δάχτυλα την υφή του παλμού της,
το χρώμα της, όταν ανοίγει το άπειρό της,
όταν κλείνει, το χρώμα της ποιο -;-
να ψάχνω το κώμα της, όταν
δεν την χτυπάει κανένας
με μάσκα οξυγόνου η κλειδαριά της
να της κρατάω το χέρι μέχρι το τέλος
γονατισμένος, κρατώντας την ανάσα μου,
να μην προκύψει ξαφνικό.
στην ταφή πάλι ακούω διαδρομές. μέχρι το τέλος διαδρομές.
και οι νεκροί να διαδηλώνουν πάνω απ' τον τάφο μου.
και να παγώνω ψάχνοντας κι άλλο μια κουκίδα επιγραφή.
πορεία φωνές σε σιωπές μαρμάρινες
με χρώμα άχρωμο
και μόνη γνώση ιερογλυφικά καμώματα της θάλασσας, 
που συντρίβει τη θάλασσα -
όμοιος ομοίω -
κι ακούω διαδρομές - πάντα βοράς ο ερωτικός
σε πόρτα κλειστή._