(ήδη χαρισμένο)
Σςς… Μη μιλάς
Κοίτα!...
Μετάθεση ονείρου σε
δρόμους πολυσύχναστους βροχής
Κατάρα των πουλιών
Κι ανάθεμα νόμιμων αγροίκων
Σιγή ιχθύος μ’ αγρύπνια σε
μια νύχτα κυάνωσης απ’
τα πάθη μου
Σταματώ σε διόδια
υπογείων οδών
Μ’ ένα φιλί να
πληρώσω το κόστος
της πορείας μου
Με δυο φιλιά να
παραπέμψω στον άγιο εαυτό
Πορεύομαι, κυβευτής της
επόμενης μέρας, μέσα σε
καθρέφτες που αντάμωσαν
βλέμματα απείρου κάλλους κι
άπειρης ντροπής συνάμα
Για να ΄μαι σήμερα εδώ και
να αυτοκτονώ την ψυχή μου
Πόσο ν’ αντέξεις τ’ αστέρια -;-
Πόσο ν’ αντέξεις τα
δάκρυα τ’ ουρανού -;-
Πόσο ν’ αντέξεις παράνομος
ανάμεσα στα
δεικτικά τους δάχτυλα -;-
Που να πάμε ψυχή μου -;-…
Μόνο εδώ, στις
υπόγειες οδούς
που διανοίξαμε με το
καρδιοχτύπι μας…
…Εκείνο το βράδυ –
Θυμάσαι -;-
που μας
έλουσε η βροχή -;-
Μπροστά στον καθρέφτη
Θα φωνάξω το όνομά μου
Για πρώτη φορά να μ’
αντικρύσω
Κι ύστερα να μείνω
ανάμνηση
στης ιστορίας του το
μεγαλείο
Μαζί
να κοχλάζει το
πάθος μου
