Λυπάμαι μόνο που
κράτησες το σχήμα
Όχι,
εγώ δεν τη μισώ
είναι των εγκάτων μου
που καίει τις σάρκες
κι αναδύει το άπειρο
στου ελάχιστου την
ελάχιστη οσμή
Που μένει
και συναρπάζεται
και ουρλιάζει
στο μέγιστο
της έντασης
που και τη
σπάει την ένταση
και διαγράφει την
ουτοπία
που φοβήθηκες
να δεχτείς -
αγαπημένη σου
από μακριά σου
μικρή σου η απόλαυση
δικιά μου η φωνή
Μείνε εδώ
στο γνώριμο
πεδίο μάχης σου
δεν πολεμώ εγώ
καλπάζω στους
ορίζοντες
φλογοβόλα
και άπληστα
χορεύω
στα κύματα
Αλήθεια,
τα πλάγιασες ποτέ -;-
Δεν αγαπώ
Χύνομαι -!-
Καρφώνομαι στη δίψα -!-..
Πίνω
ό,τι λάχει
αρκεί
να εκτοξευτώ
κομμάτια να γίνω
να χτίσω το Ποίημα
που δε χωράει
σε κορμιά
Λυπάμαι που
δεν άγγιξες
τις φάσεις τις
ανείπωτες
που δεν χωρούν
σε λύπες
δε φυλακίζονται
Κι ο ποιητής
έτσι είπε
και καρφώθηκε στη θάλασσα..
