Εκείνη
κι εκείνος μαζί
μιλά ακόμη για τη βροχή
Βροχή μου, λέει
και γρυλίζει πιο κάτω
με τις λέξεις μαζί
να βρει τη μεγάλη
που θα αποθεώσει
το σώμα
Οι νύχτες, όμως,
θωπεύουν τα παιδιά
κι ασελγούν
υποκρινόμενες
τη μήτρα
που τα έδεσε
στον κάβο της ζωής
Χιλιόμετρα σκοινιά
που πνίγουν την
πόλη των
ονείρων
Κάποτε
κάποιες, δηλαδή, φορές
ξεφύλλιζα τις μνήμες
Πόσα -;- Τόσα
"σ' αγαπώ"
που άκουσα
ροχάλιζαν και
με ξυπνούσαν
διαρκώς με τρόμαζαν -
σαδισμός τους στο έπακρον
Παλεύω να ναρκώσω τις
μνήμες
Κάποτε
οι υποσχέσεις με
κουρδίζουν ανάποδα
Κι οι όρκοι μαζί -
χολέρα σε καιρό πολέμου -
Μη μου κρατάς τα νήματα -!-
Δε βλέπεις -!-
Δεν ακούς -;-
Όλα σε ένα τα
στόλισες
δέμα της σιωπής
Με ίδια λόγια σου
με ίδιες εικόνες
με ίδια τραγούδια -!-..
Κατά νου έχω την ειρήνη
και κάνω πόλεμο
στη βροχή -
αυτή που μυξοκλαίει
σαν πόρνη ψυχή -
οι μπόρες με ξεπλένουν -!-
Μου ξεσκονίζουν το σπίτι
οι μπόρες..
Πόσο καιρό έχω
να νοικοκυρέψω το σπίτι μου
κατά τα συμβατά σου -!-
Ποτέ δεν ανταποκρίθηκα
και ούτε...μην ελπίζεις
Γιατί στο βάθος σου
είναι αδούλευτα τα χέρια σου
κι ας τα προβάλεις με κορδέλες
Νοικοκυρεύω εγώ
πάει να πει
τα πάνω κάτω -
παλιατζίδικο στο Μοναστηράκι
να δοξάζω χρησιμοποιημένα
προφυλακτικά και άλλα
πολεμικά συμπληρώματα -
κάτι χτένες ξεδοντιασμένες,
γραμμόφωνα δίχως βελόνες,
εκείνους που κρεμάστηκαν παιδιά,
και, άλλα πολλά !..
Τι να σου ιστορώ τώρα
αφού δεν έχεις χαρτί να καταγράψεις
τη σημαντικότητα των πραγμάτων μου
Κι άκου!
Ει, εσένα το λέω -
που ακούς και δεν ακούς
Που βλέπεις και δε βλέπεις
Που, λες, τάχτηκες σε αγίους
και αιωρείσαι -
αφού ποτέ δεν απόχτησες πόδια σου -
Λυπάμαι το χρόνο που σπατάλησα
άκαρπα
και γεννάω κι άλλον
Λυπάμαι και τις νότες σου
που χάθηκαν στις στείρες σου
λέξεις
Ω, Βαβυλώνα μου -!-
Βεβήλωσέ με κι άλλο
πιότερο να δω!..
Μέσα στις σκόνες μου
ερωτεύομαι και μεγαλώνω
Με τις καταιγίδες
κραυγάζω οργασμό
Που ήμουν;..
Έφυγα
Σκονισμένα κορίτσια μου!..,
έρχομαι-!-
