Το γέλιο μου
λιθοβόλησε βράδια
πνιγμό
και θάνατο -
εκείνον
που βυζαίνει
η ματιά σου
από τα πηγαινέλα
των χλιαρών ημερών
όταν στήνεται στο κενό
το κενό της συνέχειάς μας
Κι εγείρεις πόνο
για να ΄χεις κάτι να λες
-μέχρι να φτάσεις-
κάτι σαν προσευχή
για ν' αντέχεις
την αντοχή
των ενηλίκων συμβιβασμών σου
Κι άσε μου μόνο τη βροχή
να τη σφίγγω στα χέρια
να μη σκουριάσουν
τα κάγκελα του κελιού σου
και πανδημία γίνει
το φιλί του βλέμματός σου
