Καιρός ανυπόφορος
να με σημαδεύει με σκιές
Και μάτια, μαύρες τρύπες
Κι εκεί χάνεται ο χρόνος,
ενώ εγώ σ’ αγαπώ πιότερο.
Με ρούχα κουρέλια
και φθαρμένες παντόφλες
αποθηκεύω ρίμες στο δίσκο του μυαλού μου
για να σε κάνω ύμνο στη λογική των τρελών,
που έσπασαν τη σιωπή τους
στον παραλογισμό μιας νεροποντής.