Της τρέλας τα σημάδια
είναι φανερά•
το δαγκωμένο απ’ τα χτες χείλι,
η φωλιά του κούκου
στα χέρια των άδειων πρωινών,
αυτή η αλυσίδα στο πόδι της φωτιάς,
το φεγγάρι κρεμασμένο
στ’ αριστερό τ’ αυτί
κι εκείνη η βαθιά ουλή
πάνω στην καρδιά.
Με ξεριζωμένα σπλάχνα
γονατίζω στη γη και βυθίζομαι
στο τέλος...
*****************

Θα συλλάβω
των πουλιών το λαμπάδιασμα
με την πύρινη γεύση
της σελήνης στο χάος
που αόρατα στην καρδιά σου φώλιασε
Και κούρσεψε το στήθος σου
και ερωτικά τυλίχτηκε στη φωτιά σου.
Και μου ’ταξε η μοίρα
με καμένα χέρια
να συλλέγω πετρώματα
θλιβερών ηφαιστείων.
******************

Πλησιάσαμε
σ’ επαύλεις θριάμβου
Αφρίσαμε
στους ουρανούς της λύτρωσης
Αδράξαμε τους ήχους.
Στα βιολιά
έμειναν μόνο οι δαχτυλιές.
Και ρημάξαμε
Ραγισμένες Μητέρες
την ώρα της συγκομιδής...
********************

Μια τσιγγάνα στιγμή
σχηματίζει τα ρεύματα των εποχών.
Χαϊδεύει τις έλξεις
με τα κούτσουρα των αιώνων.
Στο πανδοχείο της φυγής
τ’ ανημέρωτα μάτια σου...
********************

Όταν άνοιξαν οι ουρανοί
κι οι πλημμύρες στον κόσμο
έπνιξαν τις δικές σου μανόλιες,
ξέχασες να κλείσεις το συρτάρι
με τα καμένα χειρόγραφα.
Κι εγώ που πάλεψα χρόνια
το κοραλλένιο γεφύρι για να στήσω,
με τη θαλασσινή βουή
σκυμμένη στην καρδιά μου
κι ένα μαύρο σημάδι
στο μέτωπο της ψυχής,
βρέθηκα ξαφνικά
πληγωμένη και μετέωρη
πασχίζοντας να ξυπνήσω
και τ’ άλλο πρωινό.