ΑΡΓΗΣΑ


Ημιμαθή τεμάχια συναρμολογώ
σε σχολική παρέλαση να πρωτοστατήσω
με πνεύμονες υποταγμένους
σε οχτώ μιλιγκράμ πίσσας
και μονοξείδιο του άνθρακα.
Περιστρεφόμενος εγκέφαλος,
Γη του Πυρός,
σ’ ελεεινά σοκάκια πανορίζοντα,
θαλασσινή ποδιά με κεντημένα νερόφιδα στις τσέπες.
Καθυστερημένος γλίστρησα
σε ρωγμές συναισθημάτων
και
ψυχικών διαταραχών
αφυδατωμένα χείλη.
Έπηζα αιώνες,
επιζών σε κενό αέρος
με μπουκωμένο θερμοσίφωνα,
καυτές νεροποντές κάτω απ’ τα πέλματά μου
Στον πειραματικό μου σωλήνα εθεάθην,
από τους τρεις μάγους με τα δώρα, μια νύχτα,
εκατομμύρια χιλιόμετρα απόσταση από τη Βηθλεέμ.
Κι είχα λησμονήσει να ομιλώ.
Χωρίς βαρύτητα σώματος αστρικού,
με άχρωμο περίβλημα,
Αντλούμαι ντροπή –
χολή που εξανεμίστηκε
ορώμενος τα μάτια σου.
Κι αγγίζοντας με τα ακροδάχτυλα φως ιλαρό,
μετά˙ φωτοβολίδων υπεροχή
πάνω από κακοχρησιμοποιημένα γκαζάκια στη βροχή,
κάπου χαλάζι
Κάπου βροχή.
Κάπου φωτιά… Σκέφτομαι…
Λέω ν’ αρχίσω επιτέλους το χορό!