Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2017

σαλταρισμένα νερά




























τα πετάλια του μυαλού στο μέγιστο των βυθών, κι η κραυγή της γλώσσας στους ίσκιους των κόλπων. άγριες φωτιές στο καταγώγι της σπηλιάς μας - πίσω απ' τα δόντια και μέσα στη δίνη του αίματος / στο χώρο αποσκευής των χειλιών, και στις ανάσες των αμπελιών με του Βάκχου την τρελή σφυρίχτρα στο χύμα των ξωτικών. κι ενώ ξημέρωνε η νύχτα, ποδηλάτησα στον άξονα των αιώνων σου / κατάρτι Ουρανού και λατρεία Κενταύρου /. κι ενώ το χώμα μου κινήθηκε επί της φωνής στου μήλου το γρίφο, το τουμπερλέκι της πρώτης μαινάδας και της πρωθιέρειας τα κρόταλα εκλιπαρούν τις χορδές της θαλάττης για αφρίζοντα φιλιά. κι ο Προκρούστης δισταγμός σωπαίνει και χάνεται. στο μεταξύ του ονείρου κι απέναντι απ' τη σκιά, η Αναδυομένη στακάτο και υποχώρηση των αναδυομένων λεπτών στη θεϊκή εντολή να επιστρέφεις -!- να επιστρέφεις και να δίνεσαι. πάνω ανασαίναμε και κάτω μετρούσα σπυρί το σπυρί τη μανία των χρωμάτων σου στα δειλινά χρώματά μου. κι απόψε μήνυσα τα λάθη των ρολογιών, με χαριστική βολή στις ώρες που σε ήθελαν εκεί ενώ στο εδώ σπαράζουμε τ' ακροκέραμα των τοκετών μας με σαλταρισμένα νερά.