Νύσταξε η εποχή και οι Σειρήνες έδεσαν τα μαλλιά τους στους κάβους.
Θέλω ένα φύλλο στο απόρθητο της αοριστίας –
τόση απλή επιθυμία να εισχωρήσω στο κίτρινο, να νιώσω τη βροχή
Κάθε φορά που δεν έρχεσαι,
οι εναλλαγές δικαιώνουν το γυμνό δεντρί που αρνείται να σπάσει
Και ξέχασα όλες τις ευχές
Σαλιώνω το δάχτυλο μόνο και περνάω λυγμούς
Στα αβάσταγα δειλινά έχω από καιρό σημαδέψει παραμύθια
Πάντα από κάπου αλλού οι αντίλαλοι γίνονται παρόν
Δε θα αγγίξω τη θλίψη απόψε. Χαιρετώ μ’ ανάμνηση,
κι ας κατεβάζω τα σύννεφα στο ύψος των ματιών
