Δε θέλω να είμαι φιλάνθρωπος. Άνθρωπος παλεύω να μένω. Και πάνω ΄κει στο τελευταίο δάκρυ, «Κύριε», να μπορέσω να πω, « έζησα το θάνατό μου, περιπλανώμενος στη ζωή μου, κι επιθυμώ να πεθάνω για να ζήσω το όλο του ίσκιου του θανάτου μου».
Κι ύστερα, ας φυλλορροήσουν οι λέξεις μου, σα να ΄ναι φθινόπωρο ανέμου βροχής. Κι ύστερα, τίποτα των τίποτα το μεγαλείο. Να βρεις τον τάφο μου αδειανό, να μη λιγοψυχήσεις στο μηδέν μας. Μετά θ’ αρμενίσεις στ’ ανοιχτά, ενώ εγώ θα τραβάω κουπί για τις στεριές των κόσμων σου.
