Τα έξοδά μου όλα,
Ο πλειστηριασμός της ζωής μου ∙
Μια πανάρχαια σκούφια,
Που κρατούσε τους χειμώνες μου
Όλο ανοιχτούς,
Με στέγαστρο ανάμνηση
Στα άδεια μου μάτια,
Και οπές ατίθασες,
Να δείχνουν το χάος
Στηρίζοντας την αποστολή –
Απόσπαση κραυγής,
Μ’ απόταξη νου,
Όταν
Επιτάσσονται τα κουρέλια
Που εξυψώνουν τον Άτρωτο
Με πυξίδα μυαλό
Απομαγνητισμένης ισχύος,
Σε τοπίο ουτοπικό,
Όταν η πάλη με
Το ακατόρθωτο
Τρέλανε τα στημένα –
Παίγνια επίγεια
Μαθηματικής επικάλυψης
Και
Κλονίστηκε το εσώτερον
Για να με βρεις
Να σε αναγνωρίσω
Μέσα σε μύρια είδωλα –
Μάσκες ανεξάντλητες
Περαστικών σκαλοπατιών.
Μετά τη συντέλεια
Σε πήρα στο κύμα
Σκαρώνοντας το επόμενο
Σκαρί των αιώνων μας
Με λιονταρίσια χαίτη
Και αφή της τίγρης
Στο κάτοπτρο
Των φιλιών.
