Το βράδυ γλίστρησα σκιές
Αγιάτρευτους τόπους
Ρωγμές γαντζωμένους
Σε πέτρινους ήλιους
Που μόνο αποκάλυψη
Μπορεί να θερίσει
Καθώς στήθη κοριτσιών
Τρυπούν τ’ αναπόφευκτο
Βυθιζόμενο όραμα
Σε ιδρωμένη σάρκα γλώσσας
Να οργώνει το χάος
Μες σε φιλιά –
Του ύπνου μυστικά –
Που χιονίζει μέρα καλοκαιριού,
Για ν’ ανατρέψει τη φύση
Που χιονίζει μάτια
Που Εραστές μπορούν να διακρίνουν
και
Βροντούν πόθους
Σα να χτυπούν οι χορδές
Του στήθους που θέλει να πιεί
Ουρανούς
Από ναυαγούς που αποδήμησαν
Να μην αφήσουν τ’ αχνάρια τους
Να τσακιστούν σε μια οπή της στιγμής.
Σου είπα -;-
Οι άνθρωποι από αιώνες
Έχουν τσακιστεί
Επικίνδυνοι συνήθειες, επιρρεπείς χαλάσματα
Κι ύποπτοι οργασμοί
Είναι λεπτά που χιονίζει αναστήματα κι
Αλκοόλ σε χαλάζι ακόμη πετάει
Τρυπάει στέγες –
Όλο στέγες που χάνεσαι
Και τρέχεις ξυπόλητος
Ν’ αναστηθείς, ή
Να σωθείς
Από τη λάβα που λαχανιάζει
Πάνω απ’ τις εποχές
Δεν έχει ποτέ καλοκαίρια σιγής
Πυρωμένα φιλιά μονάχα
«Άδραξέ τα!»
Θεά μου
Στάθηκα πάντα στ’ ανεξάντλητο
Μάθε μου να μπουσουλάω -!-
Κι αν κάπως μοιράσεις τα δώρα σου
Άφησέ μου την τρίαινα
Έχω να πετάξω πολύ
. Φύλλα νοτιά νοστάλγησα.
Κι έχω
Ν’ αρμενίσω φωτιά. Φίλησέ με και
άπλωσέ μου
φεγγάρι να χιονίζει πολύ -!-.. ______________________του Προμηθέα Πυρφόρου_______ αφιερωμένο
