Εκεί που τέλειωναν τα καλοκαίρια
Σεισμόπληκτοι ίσκιοι
Ξέθαψαν ιστούς αράχνης –
Μυαλά σε αποσύνθεση, που
Είπαν φιλιά και
Βρέθηκαν πτώσεις –
Διαταραγμένοι δαίμονες π’
Αποποιούνται αστερισμούς
Πτώσεις σε βάλτους
Οσμές αποστροφής
Παραπληγικές συνήθειες
Μόνα καλοκαίρια
Κι εθελούσιες έξοδοι
Λίγο πριν τ’ αδιέξοδο
Στων τρομαχτικών σκοπέλων
Που σ’ ανάβουν και λιώνεις
Και μένεις να σεργιανάς άδειος
Από το
Κινητό μπουρδέλο
Ιερόδουλων ψυχών
Περιφερόμενων τενεκέδων
Να χειμωνιάσει θέλω -!-
Να θαμπώσει η μνήμη
Εκεί να γράψω «σ’ αγαπώ»
Να μαυρίσω ξανά το δέρμα
Με ήλιο της δικιάς μου εποχής
Ν’ αφήσω ίχνη βαριά στα λασπωμένα
Έχω έναν στίχο ακόμη. Νιώθω ακόμη.
Κορίτσι μέσα στη βροχή
Θα ζωγραφίσω κι απόψε.
Η πληγή ας
στάζει κεραυνούς που
κουράστηκαν στις στύσεις τους.
Ονειρέψου ψυχή μου -!-
Κάπου υπάρχει μι’ αγάπη
Για τους Εραστές
Των φεγγαριών. ______________της Ιωάννας
