Εν τέλει
άλογα χέρια τα χέρια μου
παρορμούν σε λατρεία
Έξω πάλι βροχή
και βράδια πολλά -
κάπως έτσι περαιώνω πια
τις ενστικτώδεις κραυγές μου -
Στο πάτωμα κάτω
να ρέω σάλιο και
να μου ρέει αίμα
το κορίτσι ολάνοιχτο παράθυρο. Το κρασί..
αχ, το κρασί με φεύγει.
Και λέω ν' αλλάξω όνομα και
λέω..."Μαρία, λοξοδρόμησε η Αυγή
και
τα νερά φουσκώνουν στα στενά σου"
Έπρεπε κιόλας να συγχρονιστώ -
το καμάκι στριγγλίζει στα χέρια μου
και λέω..."Μαρία,
κάρφωσέ με στο στακάτο του βλέμματός μας
και άφησε μετέωρη τη μελωδία του όλου μας
Άκουσε -!- Ποτέ δεν μας ξέχασε της νύχτας η βροχή.."
