αφιερωμένο στις ημέρες και νύχτες
των στεναγμών
Ουσίας λυγμός
να ξεφαντώνομαι τα βράδια
χτυπώντας πέτρες με πέτρες
ν' ακουστεί του ίσκιου η φωνή
όταν γέρνει το περιβάλον
στην αγκαλιά σου
και αποδιώχνεις το σκοπό
γιατί τρέμεις
γιατί τρέμεις
γιατί τρέμεις-!!!-
γιατί κρυώνεις απ' το χθες
γιατί τρέμεις
μην κρυώσεις ξανά
και σέρνεσαι σαλιώνοντας μόνο
το τετράδιό σου
και χάνεσαι
και χάνεται η πορεία σου
νομοτελειακά
Να ρίξω κεραυνό
να σκίσω τα τετράδια..
τυφλώνουν οι λέξεις συχνά-!-
να πάρουμε τους ήχους, λέω,
των μονόλογων
μέσα απ' το δράμα
της φύσης
και να διαβούμε
τις θάλασσες
δίχως σκάφανδρα
δίχως κουπιά
ξεκόβοντας
κόβοντας
τον ομφάλιο λώρο μας
με τις νύχτες που σέρνουμε -
μυστικά μας άβατα
Άγγελέ μου,
θέλεις ν' ακούσεις-;-
