Θα μπορούσα
να σκοντάψω
στου "μπαρ το ναυάγιο"
τους κόκκινους τοίχους
Να κατρακυλήσω
βαμμένες σκιές -
νωπά τα αίματά μου -
μετά το πέρας
των συναυλιών
Θα μπορούσα
με τα νύχια
να σκίσω
τα φώτα όλα
κι οι θαμώνες
πιο εύκολα να γλιστρήσουν -
παθιασμένοι εραστές -
στα μπλουζ
των φαντασιώσεών τους -
στις γυναίκες
που δέχτηκαν
να παραμορφώσουν
τα είδωλά τους -
στις γεύσεις
των χειλιών
με κραγιόν διαρκείας
και φωσφορίζουσες ορμές -
Σταχτοδοχείο
θα μπορούσα
να διατηρήσω
την καρδιά μου
Να σβήσουν
κι άλλα τσιγάρα
και κουτσά αινίγματα
τη σάρκα μου
να κάψουν
Θα μπορούσα
μα δίψασα γλυπτό
τυχαίας ανακάλυψης
Μέσα
σε οπές μυστηρίου του
ανίχνευσα φεγγάρια
με οσμή πυροτεχνήματος
Και πήρα να σκίζω
νερά πελαγίσια
Καϊκια οι παλάμες μου
κι οι αισθήσεις κωπηλάτες
Κι είναι
που πάντα
τις νύχτες
συναντώ τον άγιο
ξενυχτισμένο
Και το γλυπτό μου
στα σκαλοπάτια της φωτιάς
Φιλιά φορτωμένο
το προαύλιο των παθών
Παραδίνομαι
