οι νύχτες οι δικές μου

Στο δικό μου σινεμά, οι απώλειες έσπασαν τα τείχη της κόλασης. Είναι που μεθύσαμε τα αποσιωπητικά των εν δυνάμει αισθήσεων και συναρπάσαμε τα υποσέλιδα των κειμένων. Έτσι, τράπηκαν σε φυγή οι επίδοξοι δολοφόνοι. Κι έσπασα τα ταμεία της λύτρωσης, με το κλάμμα του μωρού... Και μου θυμήσατε που έπαιρνα τους στίχους όλους και κατάπινα τα ρίγη όλα Όμως, και χάραζε, ζούσα ακόμη το βραχυκύκλωμα από μέλη υγρά με ιδρώτα χείμαρρο κι έδιωξα τα συνηθισμένα, εθισμένα παραμιλητά, γιατί άκουγα που παραμιλούσαν οι θαμώνες του συγκλονιστικού χάους. Θυμάμαι είχε κυλήσει απ' τα πόδια της το αίμα του πάθους. Δεν μπόρεσε να σταθεί πουθενά... Ούτε ακόμη στις νύχτες της κόλασής μου. Από τότε, καταπίνω το αίμα της για να μη ξεχαστεί. Ξημερώνει κι ας βραδυάζει γρήγορα εδώ... Τα δάχτυλα κινούνται ακόμη κι έγιναν φλόγες. Γι' αυτό τραγουδώ ακόμη και καρφώνω τα σκοτάδια με το χαμό της ορμής μου. Κι ας ήταν το επίκεντρο η καρδιά μου... Εφεδρικοί στρατοί κυριαρχούν στην κόλαση κι ακόμη μπορώ να ερωτεύομαι εγώ, εδώ που, οι συνεχόμενες τελείες ορίζουν συντριβή τεμαχισμένων μυαλών από πρόχειρες ανάσες μιας χρήσης. Κι εδώ που και πόρνες ακόμη αγίες γίνονται μέσα στον καταρράχτη των δακρύων μου... κι επιστρέφοντας τα τριάκοντα αργύρια κρεμιώνται στο ιστίο των αισθημάτων μου... ...Κοιτώ το ατέρμονο των γαλάζιων υδάτων και σας θυμίζω ότι πέρασα νωρίς από τη γειτονιά του φεγγαριού... Με αγάπη...