η παράδοση

Η σύνδεσή μου
με τη νύχτα
ζητά άπειρο
δίχως υπεκφυγές
του ορατού σημείου
στην ευθεία
του ενεστώτα σου

Κι όταν
ακόμη κι όταν
γελάς
να γέρνουν οι μύθοι
δειλινό
στις σκιές μου
αυτές που συνθέτουν
την κόλαση
στο δικό μου γέλιο
δίχως
αλυσίδες
κι αισθήσεις
υποταγής
δίχως αίμα αορίστου

Έτσι
θα σε χρίσω
ξημέρωμα του νου μου
στις τεθλασμένες
κορυφογραμμές
των επιθυμιών μου
στα παραστρατήματα
του παραρτήματος
της βιογραφίας μου

Εδώ
στην πυροστιά τη δική μου
να παραδώσεις
άνευ όρων
το δάκρυ σου