*με αφορμή το φευγιό του (δάσκαλου για μένα) Θ. Μικρούτσικου, σήμερα, θυμήθηκα τα νιάτα μου. τότες που πίστευα ότι ο κόσμος θ' αλλάξει. θυμήθηκα διαδηλώσεις, πάθος, τόλμη, αυταπάρνηση. τις αύρες και τους μπάτσους, που δεν λογάριαζα, κι ας ήμουν παιδί. θυμήθηκα τις μπουάτ, το πρώτο τσιγάρο, τις ουτοπίες που με γαλούχησαν, τους ανθρώπους που αγάπησα. θυμήθηκα, μέχρι και πρώτο μου ποίημα - παιδάκι του δημοτικού -, την πρώτη μου ζωγραφιά. το πρώτο μου βιβλίο - το βαρκάρη του Βόλγα και το δεύτερο - τη μάνα του Γκόρκι. την πρώτη ποιητική συλλογή, που με δέος κράτησα στα χέρια μου - τα άπαντα του Λειβαδίτη και τη δεύτερη - τρία κλίκ αριστερά της Γώγου. θυμήθηκα το όνειρο σήμερα. θυμήθηκα τη βροχή, τη θάλασσα με τα κύματα, το χιονάνθρωπο στη βεράντα. ακόμη και το τρένο, που περνούσε και σφύριζε απ' το σταθμό των Αγίων Αναργύρων. θυμήθηκα τη χούντα με τις άξαφνες επισκέψεις της στη γειτονιά και παντού στην ψυχή μου. τις υποσχέσεις μου για αγώνα μέχρι τέλους, άσκυφτη. και παρότι τα χρόνια πέρασαν πολλά κι ο κόσμος δεν άλλαξε, διαπίστωσα ότι ολόκληρο το όνειρο το κρατώ μέσα μου και με εμπνέει. και παρότι, απ' όπου κι αν πέρασα, είδα χαμό και τίποτα με κλίκες πολλές. πολλές κλίκες με μαφιόζικη οργάνωση - σε χώρους εργασίας (αναμενόμενο), σε κύκλους λογοτεχνικούς (κι αυτό που με πόνεσε περισσότερο ήταν στους κύκλους των λογοτεχνών - στις ενώσεις κι εταιρείες τους) και στους φορείς του αγώνα για τον κόσμο που ονειρεύτηκα. και παρότι, όλα αυτά τα χάλια, τα ψεύτικα, τα φωταγωγημένα της γενιάς μου ανθρωπάκια της Τέχνης που δεν γράφουν, μόνο γλείφουν κι αγκομαχούν και γι' άλλο "φως" κι έμεινε αφώτιστος ο κόσμος..
και παρότι.. παραδοθήκαμε σαν λαός, απόψε θυμήθηκα ολόκληρο το όνειρο και χάρηκα που ακόμη το κρατώ άσβεστο μέσα μου κι όπου η αύρα μου φτάνει. χάρηκα, που κατάφερα άσκυφτα πάντα να στέκομαι, κι έξω απ' τον κύκλο. γιατί εκεί μέσα, σε κάθε κύκλο, κρύωνα πολύ. ακρίτης πάντα, Θάνο Δάσκαλέ μου, κι όλοι εσείς που με θεριέψατε. βροντερός αντάρτης μες στη σιωπή μου, στις παραμεθώριους του κόσμου, έξω από μόδες και συνωστισμούς, φυλάττω κι εγώ τις θερμοπύλες! κι είναι όμορφο που δακρύζουν τα μάτια μου ακόμη τις νύχτες.
κι ένα μου ερώτημα σημερινό:
- μόνο σε ακραία καιρικά φαινόμενα οι άστεγοι θέλουν στέγη; (και να τους την προσφέρουν αυτοί που τους κατάντησαν άστεγους από πονοψυχιά...! Ρε τι αηδία πια! -)
Ευαγγελία Πατεράκη (και Προμηθεύς Πυρφόρος πάντα), ποιήτρια.
σήμερα, 29 του Δεκέμβρη 2019.
Σας ευχαριστώ!
