Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

ως τον Ουρανό

υπήρχε πέρσι
/ νόμιζε /
φέτος δεν υπάρχει
/ νομίζει /
στα περιστατικά της νύχτας
πίνουν τα όνειρα οι τυφλοί
γι' αυτό τα σουρωμένα φιλιά
αναγκάζονται σε έργα δημόσια -
με μαύρα των εργολάβων
/ έτσι, διαιωνίζεται η πομπή,
που υποτάσσεται στο σύστημα
και διανέμει το σύστημα
σε κέρδη δεκαπλάσια της χασούρας. /
τι είναι μια ήττα;
ένα κομμάτι σκοινί
/ αντρίκειες επεμβάσεις
της ψυχής,
με θηλυκότητα υπερεπαρκή
που παραβλέπεται καταναγκαστικά,
από έργα αγρίων,
σε μορφές που δεν άλλαξαν τον κόσμο /
και πυρετοί πολλοί
με συμπτώματα γαστροοοισοφαγικά
με γέλια που χάρηκαν οι θεοί
/ και μάγκα μου, η υπεκφυγή
το βράδυ, στο τραπέζι
κρατούσε μια συλλογή ποιητική -
δώρο Μεσσία
με ουσία χορευτικά τελετουργική -
για να ξεφύγουν οι παρουσίες
σκιές που αυνανίζονται,
σαν με πιπίλα βρεφική
ενός ήπιου τοκετού
/ μια γέννα ποτέ δεν είναι αρκετή
ν' αλλάξει τους χρόνους σε άχρονους /
κι η μάνα θυμάται ανάκατα
κι ο πατέρας αρκεί
ανάμεσα στα κάστρα να περιφέρεται -
καρφιτσώνοντας κολάσεις
/ σαν με συρραφή ντροπής
να άλλαξε η ανάμνηση
με Σεπτέμβρηδες λήξης
επίγειας φυλακής /
σ' ένα χρόνο παρά ένα μήνα
να κόλλησε η παράσταση
σ' έναν Ιούδα που αιμορραγεί
και κόλλησε τέρμα.
από τότε σφραγίστηκαν τα τέλη
που δεν θέλησα να πιστέψω
μ' ένα δείκτη - παραβάν
/ αδυναμία μοναξιάς
σε θάλαμο αερίων
και ιλιγγιώδεις χειμάρρους οπτικούς
σε παραπαίον μνημείο
και λόγους επικήδειους,
σε μια αυλή
μ' ένα φιλί στο στόμα
και γλώσσα των τριάκοντα αργυρίων
κι η άλλη παθιασμένα υγρή,
κι ο θεός δεν είχε,
σα να μη ντρόπιασε τη ντροπή
/ φίλε να του πω: δεν υπάρχεις λέμε -!-
είσαι άπιαστος σαν τα κρίματα
που δε συλλαμβάνονται
στο άνομο κράτος
και στη νόμιμη παρακμή._ /