παρακαμπτήριος οδός

"για πες μου... πώς να χωρέσει η μοναξιά ολόκληρη μέσα σε μια λέξη..."
Σοφία Βεκράκου Φωτοπούλου

**
"με μια τουφεκιά στον κρόταφο..
την ώρα που λυγίζουν οι ήλιοι
σε ξεχασμένα κουφάρια, στερνών βροχών.
η μοναξιά σκαλώνει στην πεθυμιά που λάκισε στο φόβο του βλέμματός της,
γιατί το βύθισμά μου ούρλιαζε πολύ όλη τη νύχτα,
σα σκυλί που ξεψυχούσε άδειο, σ' ένα μπαλκόνι, φυγή λαβωμένη

______έτσι μόνο λέω χωρά - τρεκλίζοντας τα γιασεμιά, στο
παραλήρημα του μαύρου της διπλανής μου θέσης, μες στο μετρό ή στο βαγόνι του
τέλους, άνευ επιστροφής. _________"

παρακαμπτήριος οδός σαράβαλης ζωής.
μίλα ποιητή μετά για φεγγάρια, κι ονείρατα..
Προμηθεύς Πυρφόρος
κι εγω που δεν ειμαι ποιητής ξοδεύτηκα σκοτώνοντας φεγγάρια κι αλυχτούσε ο θάνατος επάνω στο κορμί μου κεινη την ώρα την τρελή που γεύτηκα τον πόνο για πεθυμιές που πνιγηκαν μέσα σε μια λέξη κι οι ήλιοι όλοι με λεηλάτησαν σε μία συνουσία με το όνειρο...εγω σχιζω τις σάρκες μου εγω με θανατώνω μην και ξανά δω ποιητη που ανίερα κλέβοντας ψυχή απο μια λέξη κομπάσει πως τον πόνεσε χαμόγελο θλιμένο...θα του φωνάζω ΜΗ κι εκεινος δε θ ακούει μον θα περιγελα το ασαρκό μου σώμα..................Σοφία Βεκράκου Φωτοπούλου