Θέλω να πετάξω κραυγές
σ’ ένα ακαταχώρητο σύμπαν
με αύρες
που δεν περιπολήθηκαν ποτέ
από χειρουργικές επεμβάσεις
σε ανίατες εκδρομές
μικρών βημάτων
σε τρεχούμενες αποστάσεις
εξάρτησης
Κι ας φαίνεται εξαρτημένο
τ’ απόγευμα από τους δείχτες
και τα πιστά «τικ» και «τακ» -
ιεροσυλίες καθημερινές
κι ανά δευτερολέπτου δολοφονίες –
παραποιήσεις του απροσπέλαστου
Και πώς να χωρέσει τόσο δείλι
σε μια παλάμη -;-
Μύρια δάχτυλα απόψε
φιλάνε τις φλέβες σου
και συρματόσχοινα
Στο θόλο σου
καρφώθηκε η λέξη
κι έσκισε το σχήμα.
Μη μου μιλάς
λοιπόν για περιβόλια
κι ακρογιαλιές
Δε χωρά η εκδρομή μου
στο σάκο σου
Ακριτικές ομιλίες
που ξεπερνά το μέσο
των καθημερινών
ανταλλαγών σου.
Και πώς να σου πω
που βροντάω
και κρύβεσαι -;- _
