 |
| Προσθήκη λεζάντας |
στα μαξιλάρια περισσεύουν τα νανουρίσματα
δεν είχα ποτέ πιπίλα πλαστική
το δάχτυλο βυζαίνω ακόμη όταν κατσουφιάζω
κι υποψία αποχαιρετισμών
αποκωδικοποιεί το βηματισμό μου -
να τερματίζω πάντα το πρωί
να γυρεύω το δείλι
να σε κοιτώ απ' την πόρτα -
να μη νοσήσεις τη συνέχεια -
θυμάσαι; στρατιώτης Δύο εγώ
σε λόχο ισχνό
πυρετοί σαράντα
"το ρολόι" σου φώναζα!
" το ρολόι πατέρα!"
εσύ δεν ήξερες
δε ρώταγες τους χτύπους;
λογάριαζες μονάχα
πάντα θα λογαριάζεις ασχολίαστες συνειδήσεις
σε ειδήσεις φορτωμένες τόκους δυσβάσταχτους
μια ευθεία με κάμψεις
σε αδύνατη λύση
κι ας όλα να φέρναν αποτέλεσμα
"θυμάσαι πατέρα; η άλγεβρα
φώτιζε πάντα δραστικά και πυρφόρα"
εξ΄ου που δε με λάτρεψαν οι κύκλοι
κι ακόμη σου ξεφεύγω στα υπόγεια
εκεί που οι διερευνήσεις υψώνονται
σε δυνάμεις ακατέργαστες
γιατί σου μοιάζω
κι ας σου ΄σπασε η σφραγίδα
στο τελείωμα
σαν ούγια ξεθωριασμένη απ' τα κύματα -
αλμυρή και λαθραία -
κι έτσι μας έμειναν τα ηλεκτρικά κυκλώματα -
μηχανικές σου εξελίξεις προέλευσης:
Μοναστηράκι, Κυριακή στις πέντε
δίπλα απ' τον καφενέ
(εκεί που οι μπάτσοι ξέρναγαν βιολιά
και άδειαζαν οι κάβοι από σκοινιά.
ένα σκοινί το κράτησα, για μένα.
να το θυμάσαι πατέρα) _____ από τότε κέρδισα το δικό μου όνομα ______
