Ένα φθινόπωρο θυμάμαι
έγινα τα φύλλα του
να ζήσεις τον τριγμό μου
Και πιο μετά
παράθυρο έγινα
με στάμπα βροχή -
όραμα των φιλιών σου
Το πότε αποκεφάλισες
την πετούγια μου
δεν το θυμάμαι
Για χρόνια ξέρω
τριγύρναγα
με δαγκωμένο το λαιμό μου
ώσπου μου ράγισαν οι γνάθοι
να κλείσω το χάος της άβυσσος
Κι ας μίκρυνε η σάρκα
θυμάμαι
που αρμένιζες
πότε στο κύμα
πότε στην άμμο –
διαχωριστική γραμμή τα φεγγάρια
τον Αύγουστο
Και βότσαλα θυμάμαι
που ράπιζαν το πρόσωπό μου
απ’ τη μανία σου
να χτυπάς με τα πέλματα
τα κΆστρα των καλοκαιριών μου. _
