μονόλογος για δυο

Όσο και να μην το πιστεύεις

σε περίμενα. Είναι

που οι νύχτες με κάνουν

να παραμονεύω τα τρένα -

και μη σκεφτείς διόλου το

περίεργο, ή κάποια, ας πούμε
μανία για το κάρφωμα της στιγμής
Είναι που

οι νύχτες μ’ ανασαίνουν αλήθειες
ολισθαίνοντας στη φυγή και
στο για πάντα εδώ -

κάτι παλιές τους συνήθειες, που

δε λέω να ξεκαρφώσω και

στήνω τη δική μου αριθμητική

αφού κανένας δε μου ΄φυγε

και όλοι στο πέρα

Όμως έτρεχα μακριά από

παιδί

σα να μη χώραγα στο τώρα και

πουθενά.

Με τ’ αξιώματα δεν μπλέκω –

Μικρόνοοι οι άνθρωποι

Πώς να συλλάβουν που

τα τρένα

ακόμη και νεκρά ταξιδεύουν -;-

Ναι,

είναι φορές που

τ’ ακούω να μουγκρίζουν

ναυλωμένα καπνούς μονάχα κι

οι επιβάτες προσποιούνται

μήκη και πλάτη –

ξέρεις όλοι έχουν ένα όνομα

ανυποστήρικτο.

Αυτό το βράδυ

ποτίστηκα φυγή και

σε περίμενα

Φυγή γυμνή και

Άβυσσο –

Είναι που στο χαμό

τρίζουν οι βροχές μου τα

παραθυρόφυλλά μου και

νιώθω

Πόσοι χρόνοι άραγες

γλιστρούν σε

μια πνοή που λευτερώνεται

και σ’ ένα του γέρματος φιλί -;-

(στο περασμένο βράδυ μας)