Άβατες λέξεις -
πολιορκία των χειλιών
Σε τρομάζει το είδωλο στην αποκάλυψη των ρυτίδων -;-
"Συνθλίβομαι"...Ξεστομίζει το ΣύνΟλο
στου απάτητου κελιού την είδηση
Ένα Νοέμβριο γυρεύω να γείρω την κίνησή μου..
Ένα αδίστακτο ρίγος ν' απλώσω φωνή
Εγκαταλελειμμένη παράγκα το σκληρό μου κρανίο –
βατό μόνο στις προεκτάσεις των κίτρινα ξερών φύλλων.
(Έχουν οι φίλοι την ύλη του προσδόκιμου.)
Είναι η μνήμη που με δοκιμάζει στην αντοχή.
Κι είναι η λΈξη σου κατεχόμενο κΆστρο – άστρο, που
έσκισε βραδινό ουρανό.
Κάνω βατό το περιεχόμενο των φιλιών σου,
πατώντας τις λΈξεις που εδραίωσαν τις φυλακές σου.
Μένω στο μήνα. Νοέμβριος χρόνος άπληστος βρΟχή.
Για να ζεστάνεις τα χείλια πιες το φεγγάρι -!-
Τότε οι γεύσεις αδράχνουν καταρράχτες φωτός -
λευκές ειδήσεις στο θεώμενο είδωλό σου.
Εμείς το εγώ, γέμιση χρόνου.
Κι έχω αιώνες πολλούς να
στρώσω στις ράγες
στίχους πουλιών -!-.. Ο Ιούδας θυμάται – ο μόνος –
να περιμαζεύει τις σημειώσεις μου.
Νοτιάδες αδερφοί μεθούν με δάκρυ κι
εύκολα χάνονται.
Πιάσε τις ράγες και
ανέβα ξανά -!- Σε πάνε πολύ τα
τρΈνα σαν ένα απόγευμα, που
ξέπλεκε το φθινόπωρο
το ρήγμα του Κόσμου..
