Φόρεσα ανάποδα τη γλώσσα μου
Κυματοθραύστη να ΄χουν
Οι παραπομπές των αιμάτων μου
Για τις ορμές –
Ούτε λόγος –
Κοχλάζουν με
Παραδομένοι χαρταετοί
Στα ρεύματα των αιμάτινων θαλασσών μου
Κι όλα εντός
Και λήθαργος έξω
Ακόμη δεν έχει τόπο
Δεν έχει χώρο ακόμη το περίστροφο
Κροτάφους πολλούς
Μα άνους και
Το έγκλημα θα υποθάλπει
Τους δολοφόνους του
«Ψυχωτικός» θα πουν
Και δεν συνδράμω
Στα χείλη που μίσησαν
Δε θα συνδράμω στις
Πολιορκίες των πληρωμένων
Δικαστών τους
Κι έτσι κι εσύ
Μη μ’ ενοχλήσεις πια -!-
Τα χάπια σου
Σύνδρομά σου
Και φόβοι σου
Το ΕνΔιαΦέρoν σου -
Δαίμονα κι όχι θεό
Μου στέλνει
Και τώρα
Πρέπει να κλείσω το στόμα
Να μοιάζω φυγάς μου
Απαρατήρητος φυτευτής
Αξιών
Απαρατήρητος εραστής
Άξιος κι ανειδίκευτος
Να επιστρέφω το σάλιο μου
Καθώς άγαρμπα θ’
Αλλάζεις ταχύτητες
Να με προλάβεις
Να μου εξιστορήσεις
Τις αμαρτίες μου
Τα μπουσουλήματά μου
Δεν είμαι άγιος
Περαστικός είμαι οδοιπόρος
Για ίσκιο έγειρα
Μα … μη βαρεθείς…
Δάγκωσα τα δόντια
Να μη ζητήσω αγκαλιά
Έτσι που λες… και
Σταμάτα επιτέλους να μ’ ενοχλείς -!-
Πέρασες κι απομακρύνθηκες.. το
Ταμείο έκλεισε για πάντα
Και, όπως γνωρίζεις
Ουδέν λάθος αναγνωρίζεται..
