Είναι
που πάντα έλιωνε
η μέρα μου
στη βροχή
δίχως περίφραγμα
- γυμνή -
να συναντά το τίναγμα
Κι αγγίζω το έγκλημα
με κίνηση αργή
για να μπορέσω κάποτε
να μιλήσω
στο κοινό
και πιο πολύ σε ΄μένα
Για να συντρίψω
το νόθο αποτέλεσμα
του μειδιάματος -
προφυλακτήρα
του φόβου σου
Όταν οι άνθρωποι
ξέχασαν τον τύπο τους
άρχισα να διερευνώ
το νοητικό σύμπλεγμα
της υπόστασής τους
με μια πράσινη μπύρα
που ξεχείλισε στο ποτήρι σου
να πίνω λαίμαργα
το αλκοόλ σου
Ελέγξτε τις ομπρέλες σας -!-
μοιράζουν οπές
στα κρανία
Σκουριάζουν χορδές
μουσικών αισθήσεων
Και το δηλητήριο -
αλκοόλ πράσινης οργής -
βρέχει ακατάπαυστα
το λυγμό μου
στη λήξη της βάρδιας
των τυφώνων
Κι άκου
τη φωνή σου
σε διάλειμμα βροχής
Η δικιά μου ψυχή
δίψασε
εσύ
δίψασες -;-
κι αυτός -;-
Αυτός
δίψασε -;-
Ίσως η γραμματική
να μου ήταν πάντα φιλική
κι εσύ να μη το διάβασες ποτέ
Όπως
κι η γλώσσα μου
που λύθηκε απαρχής
στις συλλαβές του ονείρου
Γι' αυτό
ελέγξτε τις ομπρέλες σας
φθινοπώριασε
και τα φύλλα
κιτρινίζουν γρήγορα
