Εκείνο που τρέμω είναι ο φόβος
και το "διαίρει και βασίλευε" της εξουσίας που εδρεύει παντού.
Τη συναντώ στα μέγαρα, στις λεωφόρους, στα περιοδικά και στις εφημερίδες, στις συντροφιές, στα σπίτια, στην "Τέχνη", στους τιμωρούς θεούς των εκκλησιών, στα καφενεία.
Παντού ένα "αποφασίσαμεν και διατάσσομεν" και πάντα γονυκλισίες και τάματα στα σαλιωμένα λουστρίνια καθωσπρέπει "αγίων", που....δεν αμάρτησαν.. Που κι αν, κάποτε, αμάρτησαν έπρεπε, κατά την ιστορία των "νικητών", να κατακρεουργηθούν, για να σαλιώνονται οι εικόνες τους και να χρυσώνονται τα στέφανά τους, μέχρι να πάψεις να σκέφτεσαι, μέχρι ν' αρχίσεις να φοβάσαι. Ένα στημένο σκηνικό η ιστορία των νικητών.
Κι έξω να βρέχει. Συνεχώς έξω να βρέχει. Και μέσα μου βρέχει και μέσα σου βροχή.
Κι αποστηθίζεις αγάπη με κρεμασμένη γλώσσα, που τρέχουν τα σάλια,
γκρεμισμένος στα τέσσερα, για μια μπουκιά φαϊ.
Και κάθε μέρα, και κάθε στιγμή που αλλάζουμε βαγόνι, στο "ίδιο έργο θεατές", κάθε στιγμή που παραγράφονται οι αμαρτίες της εξουσίας, αυτομαστιγώνεσαι και τρέμεις εσύ ο μόνιμα αμαρτωλός.
Και είμαι αιρετικός. Το γνωρίζω. Τι άλλο θα μπορούσα να είμαι όταν γεννήθηκα από έναν κρίνο; Και φοβάμαι το φόβο, το τάμα, και τα σαλιωμένα λουστρίνια. Και παλεύω να συλλαβίζω την αγάπη / πώς δεν μπόρεσα ποτέ μου ν' αποστηθίζω τη βροχή ( ; )
Και πίνω το αδιαίρετο το σύμπαν που κράτησα και με κράτησε στη Γη. _
Άκου την κραυγή! Κάπου, κυκλικά, χαράζει!
