δεν είναι ο πόνος που χαράσσει το ποίημα και γεννά τον ποιητή.
είναι ο ποιητής που ξεσκίζει τον πόνο του και σπαράσσει το ποίημα στη ράχη του μυαλού του - φωτοστέφανο της αντρείας με σύρματα στα μαλλιά του.
μαστιγώνει το ποίημα το άλογο του νου σου, με το χτύπημα της Σελήνης, το βράδυ, στην πόρτα του υπόηχού σου
Άκου και σώπαινε! μη γράφεις! το ποίημα δε γράφεται. βρυχάται._
....για μια Σελήνη που λάτρεψα στη μαύρη έκφανσή της:
