η ωδή του Προμηθέα

  Καρφωμένος μ' ανατολή σ' ατίθασους ανέμους - δεν πέφτω κι ας βαραίνουν τα λάφυρα - απολυτρώνομαι με νύχτες δεσμεύομαι ξημέρωμα ξεσπώ με πόνο στον πόνο σφραγίζοντας με πυρωμένο βλέμμα σου το στήθος μου Έσυρα φωτιές απ' τα μαλλιά μάγεψα θάλασσες κι αν κάηκα πότισα στάχτες τους δρόμους να νυχτωθείς για ν' αστράψεις φεγγάρι μου Κι αν ξαφνιάζεσαι και τρέμεις είναι που δε βίωσες την έκρηξη του εγώ πάντα εδώ Και τώρα κοίτα κουρνιαχτός δίχως τα καλοκαίρια μου Πίστεψέ με έχω υποτάξει τους χειμώνες με τη φωτιά του πάθους μου Μη λησμονάς το ρολόι των ανέμων με λεπτοδείχτες ανυπόταχτους Μη μιλάς χλιμιντρίζω εγώ στα σκαλοπάτια σου που κατέχτησα τη μιλιά σου Μην κλαις λυσσομανάω εγώ απ' το πάθος της πυροβασίας Μέσα στο κλάμμα τριγμοί κι αποκάλυψη εαυτού Μην ακούς πως πέφτουν τ' αστέρια Άκου τον ήχο του έρωτα Κοχλάζει το πείσμα σε οπτικό πεδίο παρούσης οργής Άδικη αποκάλυψη και τα γεγονότα προϊδεάζουν για πυροβασία μου Κατάθεση πνοής πυρογενούς στα βήματά σου να ωριμάσουν επιτέλους οι ρίμες της φωτιάς